PP18: The Last Internationale vergeet te kiezen
New Yorks trio zet zichzelf neer als een van de velen
Het is warm in de grote tent op Pinkpop. Bloedheet zelfs. De perfecte plek voor de zweterige bluesrock van The Last Internationale, dat drie jaar na het Landgraafdebuut terug mag komen.
De carriére van de band uit New York kende een bliksemstart. Rage Against the Machine’s Tom Morello was fan, ze kregen een dik platencontract. Ze voelden zich toch beknot door het grote Sony, in een hoekje gedrukt. Uiteindelijk hebben ze zelf een grote crowdfundcampagne opgezet om op hun aankomende album te doen wat ze willen. Het zegt iets over het karakter van de band. Ze zijn anti-veel, dus ook anti-kapitalisme. Het podium hangt vol halve symboliek. Een grote vlag met drie sterren, een prent van Mohammed Ali die over een versterker hangt.
Het trio speelt fel, alsof ze vanalles omver willen trappen. De iele drummer - zonder shirt, slaat zijn vellen kapot, de gitarist shredt alsof hij nog altijd Morello moet overtuigen en frontvrouw Delila Paz spuugt haar teksten uit. Op papier zou dat genoeg moeten zijn. En toch ontbreekt er wat. Aan de liedjes ligt het niet eens, die zijn prima verzorgt. Maar het is alsof de band hinkt op twee gedachten. En daardoor is het geluid te dun voor een dik geluid, maar ook te verzorgd om echt rauw te zijn. Het moet of nog veel scheller uit de bocht vliegen of er had bijvoorbeeld nog een extra zanger bij gekund, zoals ze het op plaat ook vaak doen. Zonde, want zo blijft het bij een van de vele bluesrocktrio’s.
HET MOMENT:
Tussen al het gitaargeweld is het juist de Sam Cooke cover die opvalt. Opeens ontdoet Paz zich van alle beperkingen die ze zichzelf lijkt op te leggen in haar eigen nummers. Op haar gemak loopt ze de tent door, terwijl ze beter zingt dan ze de hele show deed. Niet vaak dat een cover een hoogtepunt is, maar het gebeurt nu echt.
Lees, kijk en luister meer Pinkpop 2018 hier