PP25: SPRINTS houdt stand in de Pinkpop-zonneslag
Met Ierse humor en gruizige punk vecht SPRINTS tegen de loomheid
Terwijl een heel veld ongeduldig wacht tot Faithless eindelijk begint (de Britten laten bijna veertig minuten op zich wachten door Brexit-gedoe), speelt SPRINTS op Stage 4 voor een veel kleiner publiek. Palestijnse - en transvlaggen op het podium: de boodschap is duidelijk, net als het ongepolijste geluid dat over het veld raast.
De set zit vol gruizige refreinen, onverwachte tempowisselingen en vervormde vocalen. Frontvrouw Karla Chubb schreeuwt met overtuiging, maar laat in de donkere, zacht opgebouwde intro’s ook horen dat ze écht kan zingen. Haar krachtige stem krijgt een extra boost als het distortion effect aan wordt geknald.
Toch is het vechten tegen de loomheid. ‘People on the sides! stand up, let’s have some fun!’ roept Chubb, maar veel meer dan een lauwe reactie van het oververhitte, op kleedjes hangende publiek levert het niet op. Gelukkig heeft ze Ierse humor als geheime wapen. ‘We’re from Dublin, which means we can drink twice as much as you and still play a show,’ lacht ze, voordat de band een nummer inzet over hun grootste liefde. ‘It’s not Guinness… it’s women!’ SPRINTS zet hun feministische, progressieve toon kracht bij, en verdient eigenlijk een groter publiek.
HET MOMENT:
‘I nearly died in the sun out there so I wanna see a fucking moshpit,’ roept Karla Chubb. En ja hoor: ondanks de collectieve zonnesteek van het Pinkpoppubliek krijgt ze het nog voor elkaar ook. Een kleine, stoffige pit breekt los. Welverdiend.