Album van de Week (32): Florist

Sinds hun ontmoeting in 2013 noemt de indiefolkband Florist zich een ‘vriendschapsproject’. Voor de opnames van hun titelloze vierde plaat gingen ze zelfs tijdelijk samenwonen in een huis in de Hudson Vallei in New York. Ze stalden hun instrumenten uit op de veranda en gingen, nou ja, leven. Ondertussen hielden ze hun ogen en oren open voor plotselinge inspiratie, wat resulteerde in een album dat ze op Bandcamp beschrijven als ‘19 tracks that culminate the decade-long journey of friendship and collaboration’. 

Geen titel, dus, voor dit nieuwe project. Een begrijpelijke keuze, aangezien ze deze keer het dichtst bij hun essentie als band en vriendengroep lijken te komen. Ze voelen elkaar zo enorm goed aan dat ze gaan klinken als één gezamenlijke stem. Tel daar Emily Sprague’s teksten vol scherpe observaties bij op, en je hebt een plaat van Tree Of Life-achtige proporties, die de allergrootste emoties met de allerkleinste zintuiglijke prikkels weet te verenigen. 

Florist is namelijk een plaat waarop mens en natuur de aandacht eerlijk verdelen, met evenveel ruimte voor de regen die op de houten planken van de veranda klettert, als voor Emily Sprague’s zacht-fluisterende stemgeluid. Zij bracht de afgelopen jaren onder haar eigen naam serene ambient uit, wat duidelijk weer invloed heeft gehad op het bandgeluid. Slechts de helft van de negentien tracks heeft vocalen. De rest van de plaat is gevuld met interludes van losse stukjes muziek en audio-opnames van het geluid rondom de veranda. ‘Duet for Guitar and Rain’, bijvoorbeeld, waarin… je raadt het. Dit zou wat overdadig aan kunnen voelen, ware het niet dat de échte liedjes op Florist dusdanig de moeite waard zijn dat een korte cool-down niet misstaat. 

Het prachtige ‘Sci-fi Silence’, bijvoorbeeld. ‘Come, you're not what I have but what I love’, herhaalt Sprague als een verlangend mantra. Haar stemgeluid komt met moeite boven de mix uit. Ze smelt gemoedelijk samen met haar omgeving. Of ‘Red Bird Pt. 2 (Morning)’, waarop Sprague zingt over haar verlies, het overlijden van haar moeder. ‘How can it be that the days go on / And the red bird sings its red bird song / It happened to us and it's happened before / And it happens all the same.’ Met hun spaarzame, spontaan-klinkende arrangementen leggen haar bandleden ondertussen een metaforische hand op haar schouder. En de zingende vogels op de achtergrond troosten mee.