Album van de Week (27): Grian Chatten

Als de frontman van een succesvolle band een uitstapje maakt onder zijn eigen naam is dat altijd even schrikken. Zou hij? Nee hoor, klinkt dan het antwoord, hij wilde een persoonlijk verhaal kwijt, hij had nog materiaal liggen, niets aan de hand. Precies dat horen we over Grian Chatten van Fontaines DC, en toch sluimert tussen de regels ook een ander sentiment: touren was zwaar, ontsnappen van levensbelang. Als zijn bandgenoten in de buurt kwamen als hij zijn sololiedjes zat te beluisteren ging snel de tape op pauze. Zou er toekomst zijn voor de bejubelde Ierse postpunkband? Ondertussen biedt dit solodebuut een heel andere rijkdom dan we tot nu toe van hem hoorden.

Zo horen we hem samen met zijn engelachtig zingende verloofde Georgie Jesson in het bittere ‘Last Time Every Time Forever’, een van de sterkste nummers van het album. Het klinkt kalmer dan we van Fontaines DC gewend zijn, met een akoestische gitaar, drumcomputer en melancholische synthesizer als basis, hier en daar barokke details. Wat we herkennen is Chatten’s buitenstaander-poezië. Hij is een observator met een neiging tot zwartgalligheid. ‘Normal is an illusion’, zei Morticia Addams ooit. ‘What is normal for the spider is chaos for the fly.’ Dat laatste stukje gebruikte Chatten als titel voor zijn album, en hij werpt zichzelf nadrukkelijk op als verweesde telg van die cartooneske gothic-familie. Altijd bereid om vliegen te vangen met chaos.

We horen Georgie Jesson nog prominenter in ‘Bob’s Casino’, een rasecht duet in de traditie van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. Een sierlijk liedje waarin we de zanger volgen op een zondagse wandeling door een verlaten kustplaatsje, mijmerend over mensen die daar in het casino lang geleden de controle over hun leven verloren. ‘It’s a poor man’s game, this serious life’, zingt hij. Zelf nam hij de vlucht vanuit Dublin naar Londen, naar het leven on the road, maar op Chaos For The Fly zien we hem achterom kijken en zoeken naar wortels. Zij, Georgie, zorgt in ‘Bob’s Casino’ voor het andere perspectief, de tederheid: ‘You could talk about love / You could talk about the light / You could talk about the only time / You ever did things right.’

In ‘Fairlies’, het allerbeste liedje, bezingt Chatten de romantiek van de eenzaamheid. ‘I can live alone, I can live alone, happy where I like to be,’ meandert hij. We zien hem roeien over de rivier Styx, de mythologische oversteekplaats tussen leven en dood. ‘How can life go so slowly and death come so fast?’ Om vervolgens te besluiten: ‘But l've got one more song.’ Laten we er vanuit gaan dat hij er nog een heleboel heeft.