LL25: Marc Rebillet weet zelfs zichzelf niet te boeien

Als een doorgesnoven gorilla springt Marc Rebillet over het podium. Manische blik achter zijn brillenglazen, snorretje, gehuld in alleen zijn trouwe strakke onderbroek. Groen deze keer, met stippeltjes. Hij raaskalt wat over zijn kleine tepels (‘they feel real good!’), hijgt in de microfoon en geeft een mep aan een komisch grote opblaasbal. Wie zegt dat dit soort slapstick thuishoort in de Juliet? Deze clown staat gewoon in de Alpha.

Je had de bui natuurlijk al kunnen zien hangen. Hij is bekend van Youtube, waar hij met een loopmachine grappig bedoelde electrobeats in elkaar improviseert. Ondanks de vijf bloedrode vlaggen in de vorige zin, staat de Alpha helemaal vol. Dat is de aantrekkingskracht van improv: zou er misschien iets geks gebeuren? Iets bijzonders? Toch maar even kijken.

Helaas. Het zullen de zenuwen zijn (waar hij ook een openhartige epos getiteld ‘I’m Nervous’ aan wijdt), maar hij krijgt in een uur tijd maar een handvol goede loops in elkaar. En geen daarvan weet hij in een enigszins memorabel liedje te transformeren. Na elke doodlopende weg zet hij de muziek uit, en verdwijnt hij richting het publiek voor wat woordendiarree. Nog steeds geen inspiratie? Een pauze dan maar. Welke bass willen we horen, nummer 1 of nummer 2? ‘Sometimes number 2 is number 1 haha!’ Snap je hem? Geen zorgen, wij ook niet.  

Hij weet zichzelf vandaag ook niet te boeien. ‘Fuck this bullshit dude!' schreeuwt hij nadat hij tien minuten lang over een bluesy backingtrack van AliExpress heeft staan neuriën, zonder ergens op uit te komen. De cameramensen van de Alpha vervelen zich ook en projecteren in rap tempo een paar van zijn dubbelgangers uit het publiek op het scherm. Niet eens zo grappig, maar toch de leukste verrassing van het afgelopen uur.

Het moment:
Dan toch die welgemeende ‘Fuck Donald Trump’-rant op het einde. Zodra hij stopt met lollig doen, dreigt het bijna even leuk te worden.