IST IST smeedt melancholie en energie samen in 013
Postpunkers op dreef
Vanaf een rood verlicht podium geeft de pompende baslijn van 'Stamp You Out' het startschot voor de show van IST IST deze zondagavond in 013. De Engelse postpunkers beloven daarmee direct een show vol melancholie, sterke gitaarpartijen en zware zanglijnen.
Zanger Adam Houghton klinkt live net zo sterk als op de plaat en weet zijn zang goed te combineren met gitaarspel. Maar, bij Houghton heb je niet het gevoel dat je naar een performer kijkt. Slechts bij één nummer laat hij zijn gitaar staan en komt dan niet verder dan wat rondjes over het podium lopen. Voor de rest van de show staat hij achter zijn microfoonstandaard, waaraan zijn iPad vastgeplakt zit. Qua praatjes komt hij niet verder dan wat kort gemompel, waar men met moeite iets van "Thank you very much, Tilburg", in kan horen. Voor de praatjes moet je bij bassist Andy Keating zijn. Na twee nummers neemt de bassist de tijd om Tilburg en de rest van Nederland te bedanken voor het warme welkom dat hen is gegeven. "You have always been very nice to us."
Naast de praatjes van Keating is de bassist enorm belangrijk voor de sound van de band. Gedurende de show zorgt zijn volle, distorted bassound voor een sterke fundering, waar Mat Peters moeiteloos de hogere tonen op zijn gitaar overheen kan spelen. Een belangrijk onderdeel van zijn sound is een twaalfsnarige gitaar, die verderop haar introductie krijgt bij 'Black'. Dan blijkt wel vaker dat de teksten behoorlijk melancholisch zijn, maar dat muzikaal gezien juist een vrolijkere toon wordt aangeslagen. IST IST grijpt dan een paar nummers later naar haar duistere kant met nieuwe single 'The Echo' dat uitnodigt om op een gedragen tempo te dansen.
De band is sowieso van de goed gekozen tempoafwisselingen, want na een reeks van uptempo nummmers, breekt IST IST met een nummer als 'Extreme Greed'. De synth-intro van Peters wordt voor deze uitvoering lang uitgerekten wordt daar geen seconde minder spannend door. Hoe goed Peters op de toetsen is, blijkt ook al helemaal in 'Ghost' waarbij hij complexe partijen speelt en daarmee een mooie opmaat is naar de toegift. Als bij de encore met publieksfavorieten als 'Emily' en 'Hope To Love You Again' zelfs Houghton wat meer uit zijn schulp komt en het gegil bij de eerste noten 'You're Mine' door de zaal gieren, is het feest compleet. Het Grote Doorbraaknummer hadden we misschien wel wat eerder kunnen krijgen, maar het is dé boodschap die de Engelsen op het einde ons willen meegeven: 'We're theirs'.