Sophie Straat bezingt homofobie, racisme en seksisme in de voetbalwereld

Sophie Schwartz – bij ons beter bekend als protestzangeres Sophie Straat – maakte met Hilde Barwegen een documentaire over homofobie, racisme en seksisme in de voetbalwereld. En daar hoort natuurlijk een anthem bij: in ‘Mijn Club’ bezingt ze de voetbalclub waar ze echt verzot op is, máár waar niet iedereen welkom is. ‘Iedereen krijgt een hier dezelfde kans’, zingt ze. ‘Wit, zwart, arm of rijk. Maar wat nou als ik anders ben, homo of laat staan een vrouw? Pas ik dan wel bij die club waar ik met heel mijn hart van houd?’

Wat knap is aan zowel het nummer als de docu, is dat het niet zozeer een directe aanklacht is. Het is eerder een liefdesbetuiging: ik vind voetbal prachtig, maar mag ik er alsjeblieft ook bij horen? ‘Het was heel moeilijk om die toon te vinden’, vertelt Sophie, ‘we hebben daar echt mee gestruggeld. Ik ben altijd rechtdoorzee in mijn muziek: alles is kut! Maar waarom trek ik dan toch elke keer weer die voetbalschoenen aan? Waarom vind ik het altijd vet om naar Ajax te gaan, terwijl Overmars het helemaal heeft verneukt en die hooligans allemaal sukkels zijn? De sport voetbal vind ik geweldig, maar alles aan de wereld eromheen is waar ik dus juist een hekel aan heb.’

Een goed voorbeeld: recentelijk maakte Sophie Straat ook het clublied van Ajax. ‘Míjn club vroeg aan mij of ik het kampioenslied wilde maken, ik voelde me echt vereerd. Maar ik heb daarna zoveel haat gekregen, allerlei dreig-berichten. Supporters verwachten niet dat een vrouw een lied mag maken, er waren veel mensen die daar érg graag iets over wilden zeggen. En dan zie ik er ook nog eens een klein beetje anders uit dan het gemiddelde. Al die haat? Die deed best wel pijn.’

In het nummer zingt Straat ook specifiek over presentator Johan Derksen: ‘Geef mij maar een wereld waar Johan Derksen niet praat. En zijn hele programma, niet bestaat.’ ‘Ja, Johan Derksen is hartstikke toxic voor mensen die niet in het “plaatje” van voetbal passen. Hij is niet bezig met verandering, zo’n beetje als enige op de wereld. Hij stimuleert allerlei grapjes waarvan mannen denken: “Dit is toch hilarisch?” “Dit moet je toch kunnen zeggen?” “Als je dit niet meer kan zeggen, wat dan wel?” Als je op tv telkens maar weer blijft horen dat vrouwen niet kunnen voetballen, dan ga je het bijna geloven. Want zoals uit de film blijkt, lekker voetballen heeft ook alles met zelfvertrouwen te maken.’

Sophie Straat speelt dit weekend op Best Kept Secret en later deze zomer nog op o.a. Oerol, Half Festival in Hoofddorp, SoccerRocker Amsterdam, het Concertgebouw in Amsterdam.