Album van de Week (24): Turnstile

‘I'll probably spend the rest of my life talking about this record’, post Will Yip op zijn Instagram. Dat moet een heerlijk gevoel zijn, dat je je handtekening mag zetten op iets waarvan je meteen weet dat het Een Grote Plaat wordt. Yip's rol is slechts die van co-producer, frontman Brendan Yates hield zelf de touwtjes in handen, maar zijn oordeel klopt wel: de vierde van de Amerikanen gaat ze nog groter maken.

Bij hun derde album Glow On was dat nog een grote verrassing. De band uit Baltimore koos voor een gestileerder geluid, en dat sloeg ook aan buiten de hardcore punkscene waar ze opgroeiden. Afgelopen maand lieten ze al zien niet vergeten te zijn waar ze vandaan komen. In hun thuisstad Baltimore gaven ze een gratis concert, dat in korrelig vervaagd beeld vastgelegd werd. Het podium was zo laag en de barrier zo klein dat publiek eenvoudig het podium op - en áf - kon. De beelden deden zonder twijfel denken aan legendarische opnamen van Fugazi, uit die originele hardcore punk tijd.

Turnstile is allang geen pure hardcore band meer, zelfs op veel momenten geen heavy band. Dat zullen sommigen jammer vinden, maar voor hen kreeg de plaat zijn naam. Wie het huidige Turnstile omarmt, hoort een zelfverzekerde band die melodieuze popsongs speelt met een harde edge, met titelnummer ‘Never Enough’, ‘I Care’ en ‘Seeing Stars’ als oorwurmen. Je hoort Tame Impala-achtige psychpop, 80s Bowie, ambient elektronica, soms genre switches binnen een nummer en voortdurend onverwachte wendingen in de songstructuren. Het knappe is dat Turnstile binnen die losse structuren steeds precies weet wanneer het terug moet keren bij de basis, een vlammer van een gitaarriff.