De School staat terecht in pijnlijk verhoor zonder bevredigende antwoorden

Er rolden weinig bevredigende antwoorden uit de podcast van de Amsterdamse nachtclub De School. Gisteravond faciliteerde de club een live panel met stafleden, nachtwerkers en bezoekers in een poging om de aanhoudende stroom van kritiek de adresseren. Eén van de belangrijkste pijnpunten in het gesprek: waarom is een nachtclub de inclusiviteit als één van zijn speerpunten heeft, achter de schermen volledig wit?

Die vraag was het startpunt voor een gesprek waarin de School rake klappen bleef incasseren. Zo zou de club geen verbinding met de buurt zoeken, ondanks dat het daar subsidiegelden van de gemeente voor krijgt. Nog pijnlijker waren de gesprekken aangaande De School’s onvermogen om een veilige omgeving binnen de club te creëren. De problemen met de security bleken zelfs nog verder te gaan dan etnisch profileren. Queer clubgangers die waren opgepakt met drugs in hun bezit zouden door bewakers aangeboden zijn vrijuit te gaan in ruil voor seks. Klachten over de security en andere incidenten in de club zouden selectief zijn aangekaart of zelfs zijn genegeerd. Enkele aanwezige bezoekers die negatieve ervaringen hadden gerapporteerd, vertelden dat ze daarna niet meer welkom waren. Bezoekers benoemden dat De School profiteert van een imago als safe space, zonder de daad bij het woord te voegen. Daarop wist de staf geen repliek, en klonk alsof ze van dergelijke incidenten nog nooit hadden gehoord. Genoemd werd dat er een nieuw systeem zou komen zodat kritiek en klachten consistenter zouden worden geadresseerd. Concrete plannen bleven uit.

Een ander kritiekpunt was de programmering. Het  werd benoemd dat De School amper ruimte biedt aan artiesten van kleur die minder gevestigd zijn, en daarmee zijn eigen macht niet inzet om iets te veranderen aan de ongelijkheid in de clubscene. Tijdens het gesprek werd het al snel duidelijk dat het De School niet lukt om zijn eigen ambities als inclusieve ruimte waar te maken. Het had een open instelling moeten zijn, zonder hierarchie en machtsstructuren, maar de kritiek schildert de club eerder af als een moeilijk te doordringen vestiging, vooral voor artiesten van kleur.

De concrete plannen die de achterban zo verlangt, zijn nog niet duidelijk. De club vraagt om meer tijd, wat begrijpelijk is, alhoewel het niet duidelijk is welk doel ze voor ogen hadden met deze podcast. Wel werd benoemd dat er twee vrouwen van kleur in dienst van de club zouden treden, alhoewel het nog niet volledig duidelijk is wat hun precieze rol is. Al met al was het een pijnlijk gesprek, met de gierende zenuwen als de grootste stoorzender. Die angst om zich uit te spreken is ontzettend logisch en verdrietig, maar werkt de frustratie bij de achterban alleen maar in de hand.