Thomas Azier: ‘Een kwestie van doorgaan, leven, en dat weer terug stoppen’
Zwoele knipoog naar een Armeense filmmaker is een ode aan het leven zelf
Ook in het leven van Thomas Azier zijn dingen gebeurd in het grote zwarte gat van twee jaar covid. Luister maar, op de achtergrond, als hij zijn telefoon opneemt om te vertellen over het nieuwe liedje ‘Pelechian’. Een baby. Jazeker, Thomas Azier heeft een gezin gesticht. Je zou kunnen zeggen dat ‘Pelechian’ erdoor geïnspireerd is, maar het is geen ode aan zijn eigen kind. ‘Het is vernoemd naar de Armeense filmmaker Artavazd Peleshyan, wiens films me op de een of andere manier erg raken. Een daarvan is de korte film ‘Life’, een film over vrouwen tijdens de geboorte, met een telelens gefilmd dus vrij intens. Ik kende die film al, maar hij heeft nu een andere lading gekregen.’
Een gezin dus. Waarom ook niet, Thomas Azier is inmiddels 35 en er gingen acht jaren en vier albums voorbij sinds zijn debuutalbum Hylas. Het wonderlijke is dat Azier nooit echt grote radiohits scoorde, maar toch behoorlijk grote zalen speelt. In oktober doet hij vijf shows in Nederland en verder een handvol in België, Frankrijk en Duitsland. Het is een kwetsbare balans, maar op de een of andere manier werkt het voor hem. ‘Ik kijk graag naar fotografen, die vaak jaren en jaren keihard werken, om hopelijk vroeg of laat beloond te worden met een retrospectief. Je probeert iets op te bouwen, zonder per se grote dingen te verwachten. Muzikant zijn gaat heel erg over marketing, over nieuwe mensen aanspreken. Lees: jonge mensen. Het is een kwestie van doorgaan, werk maken, leven, en dat weer terug stoppen in je werk.’
Ook voor Thomas Azier was de afgelopen periode dus lastig, maar nu moet een periode van oogsten komen. Hij heeft de laatste tijd veel werk gemaakt, waarvan ‘Pelechian’ slechts een voorbode is. Het is een gestileerde popsong van twee en een halve minuut, waarin zijn twee bloedgroepen samenkomen: het Franse chanson en de Duitse krautrock van bands als Can. ‘Wat ik aan Can erg inspirerend vind, is dat die band verder ging dan alleen muziek maken, ze wonen en leven ook samen. Ik ben de laatste jaren nog maar eens extra gaan beseffen hoe hard ik mensen om me heen nodig heb. Ik heb voor mijn nieuwe werk allerlei muzikanten bij elkaar gezet die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, om met hen samen popliedjes te maken. Autodidacten, mensen die lang gestudeerd hebben, jazzmuzikanten, experimentele muzikanten. En dit is het eerste resultaat. Het was meen ik de eerste of tweede take, het is heel spontaan geworden.’