LL17: The Shins claimt een hoofdstuk in de grote indie canon

Precies toen The Shins voorzichtig in de categorie vergeten helden werden geschoven, kwam er dit jaar toch weer een goede plaat. Gewoon weer een bandplaat, geen gedoe en een hele hoop goede liedjes. Precies waar James Mercer zo goed in is.

De dj heeft T.L. Barrett nog niet eens uit laten zingen, als de band al een felle versie van ‘Caring is Creepy’ in zet. De openingstrack van The Shins’ debuut uit 2001 heeft niks van de simpele schoonheid verloren. Dat blijkt het geval bij alle oude hits, die ze er in recordtempo doorheen rammen. Het zijn vooral de melodieën, die zich bij iedereen in de tent diep in het geheugen gegrift hebben. Geen overbodige franje, helder en minstens zo herkenbaar als die van The Beatles of Beach Boys.

Wat wel veranderd is, is de kracht van James Mercers stem. Hij kan zijn band dan wel zo opstoken en de drummer laten razen, als hij zelf moet uithalen, haalt hij het telkens net niet. De kracht lijkt eruit, zeker aan het begin van de set. Met het dunne geluid blijft er dan al gauw net te weinig over, hoe mooi de liedjes ook zijn. Gelukkig wordt de balans in het geluid steeds beter rechtgetrokken. Met de stem van Mercer komt het ook nog goed.

Dan is het uiteindelijk een grote indiefinale. De toetseniste spoort het publiek aan mee te klappen of te juichen, even later staat de tent alweer te springen, de bassist klimt op de versterkers. En Mercer grijnst. Of het nou de harmonieën in ‘Saint Simon’ zijn, de countrysnik in ‘Gone For Good’, het orgeltje en de climax in ‘Sleeping Lessons’, ze mogen allemaal definitief in de grote indie canon worden opgenomen. Op Lowlands zingt iedereen alvast mee.

Het moment
Ze zijn al lang bezig, maar het plezier spat er nog steeds van af. Als ze het laatste applaus in ontvangst nemen,duwen ze elkaar grappend om en wordt er uiteindelijk iemand opgetild. De grijnzen lijken er voorlopig niet af te gaan. 

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.