LL17: Het enorme talent zit A Blaze of Feather in de weg

Als je goed kijkt, zie je achterop het podium een nog een gitarist verstopt zitten. Petje op, baard, hoofd constant naar beneden gericht. Precies buiten de spotights, en voor de cameramannen lastig in beeld te vangen. Het is Ben Howard, die alles behalve de aandacht op zich wil vestigen. Niet gelukt, want het is veilig om te stellen dat de volle Heineken vooral aan hem te danken is.

A Blaze of Feather bleef best lang zo’n ‘mysterieuze band’. Ze speelden zich al snel in de kijker, scoorden mooie boekingen op festivals maar niemand wist nou precies wat het verhaal was. De frontman bleek Micky Smith, de zangeres India Bourne, die allebei al een poos met Ben Howard werken. En nu zijn de rollen omgedraaid, met Ben Howard die zich dienend opstelt. Toch drukt zijn typische gitaarspel een stempel op de sound van de band. Alles weeft zich om die tokkelende gitaar. De cello, de galmende meerstemmige zang, de andere gitaren. Het knapst is nog hoe de drummer speelt. Op het puntje van zijn kruk, loert hij constant met een grijns naar de rest van de band. Zo vaak zie je niet een band die folk en postrock op een hoop gooit, in de kern liedjes speelt, maar toch zo veel ruimte lijkt te hebben voor improvisatie.

Zulke knappe muzikanten, zulke goede liedjes en dan toch zo dodelijk saai. Naar het eind toe wordt de set iets intenser, maar het blijft een Bob Ross schilderij. Echt knap gedaan, maar nergens meer dan dat. Een gekke gedachte, maar het had misschien wel meer indruk gemaakt als ze technisch net wat minder goed zouden spelen.

Het moment
Helemaal op het eind gaat de klep van de pet van de gitarist achterop het podium dan eindelijk omhoog. Check, het is toch echt Ben Howard. 

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.