PP18: Slydigs mag de roze vlam aansteken
Vriendenband uit Manchester gaat ervoor
Een centimeter, twee centimeter, drie. De as-top van bassist Ben Breslin wordt langer en langer. Hij laat hem op het puntje van zijn lip balanceren. Naast hem de drummer met een tamboerijn. We bevinden ons in het rustpuntje van de set, op de helft. Zanger Dean Fairhurst draagt een lekker licht knellend overhemd met een printje dat het midden houdt tussen een bos lentebloemen en een truffeltrip. Hij schuift zijn zonnebril terug omhoog zijn zwetende neus op en ziet dat ie Pinkpop aardig in de tas heeft. En daar lijkt ie niet al te verbaasd over.
Zo doen ze het al een jaartje of tien, en hoewel ze inmiddels elke pub van het Verenigd Koninkrijk van binnen hebben gezien, wil het daarbuiten nog niet echt lukken. Pinkpops enigszins afgelegen Stage 4 igaat daar geen verandering in brengen. Hoewel, voor de pubrockers pakt de setting vandaag prima uit. De Mancunians hebben alleen concurrentie van Lil Kleine - die in de file staat - en ze maken liedjes die gemaakt zijn om het bier op te heffen. Daar ligt de basis van deze band, bij de lach, de traan en de pint.
Gewoon maar doen dus, proberen mee te brullen met up-tempo liedjes die de meesten hier waarschijnlijk niet kennen, maar die zo herkenbaar zijn dat dat ook niet hoeft. Er zitten er een paar tussen die het veld lekker in beweging brengt, met name ‘Electric Love’ en de melancholische afsluiter ‘The Love That Keeps On Giving’. Of we ze hierna nog eens terugzien? Die kans is klein.
HET MOMENT:
Ja, als je een roadie hebt met een Stones shirt aan moet je natuurlijk niet raar opkijken als je publiek het ‘oohoooo’ van ‘Gimme Shelter’ meezingt in plaats van het ‘Ooohoohooo’ dat je zelf bedacht had. De band probeert het nog even te corrigeren, maar laat dat uiteindelijk maar zitten. Als het werkt, dan werkt het.
Lees, kijk en luister meer Pinkpop 2018 hier