Chica Chica viert release debuutalbum in uitverkochte Paradox

In een uitverkochte Paradox presenteert Chica Chica vanavond hun gelijknamige debuutalbum, het belooft een avond vol instrumentale grooves, percussie en vooral, Cumbia! te worden. Chica Chica is de band van de Tilburgse bassiste Judith Renkema, het project ontstond tijdens de pandemie en kwam voort uit het verlangen om op vakantie te gaan. Samen met haar band toverde ze dat verlangen om in een exotische muzikale creatie. Judith wordt vergezeld door mede Tilburger en gitarist Jeroen Kant, drummer Ties Voskamp en percussionist Luuk Adams.

Het debuutalbum is doorspekt met dansbare, Zuid-Amerikaanse instrumentale liedjes. Hoewel dit hun eerste album is, horen we dat alle muzikanten op het podium al enorm veel ervaring hebben. De band laat zich van hun beste technische kant zien en samen vormen ze een goed op elkaar ingespeeld en strak geheel. De funky baslijnen en psychedelische gitaarlijnen doen denken aan bands zoals Khruangbin en Yin Yin, maar dan met een flinke scheut Cumbia erin vermengd. De rijke percussie maakt het allemaal nog interessanter om naar te luisteren en ze hebben ook genoeg meegenomen; conga's, bongo’s, pauken, shakers, tamboerijn, guiro, écht van alles.

Al vroeg in de set spelen ze ‘Disco L’Africain’, een nummer met een mega catchy baslijn waardoor je gelijk begrijpt waarom dit de band is van de bassiste. Zo hier en daar wordt er een cover van een Cumbia-classic gespeeld als afwisseling. Wat Cumbia precies is, legt Judith ook eventjes uit: simpel gezegd is het de “Salsa voor de gewone man”. Een echte Cumbia-traditie in Zuid-Amerika is het regelmatig roepen van “Cumbia!”, en wanneer de band daarom vraagt, roept het publiek vrolijk mee. Sommige mensen wagen zich ook aan wat danspasjes, maar toch lijkt het publiek nog ietwat verlegen.  

Chica Chica weet door de afwisseling tussen hoge energie en wat rustigere nummers voor genoeg variatie te zorgen in hun set, voor zover mogelijk in het genre waar ook nog eens alle liedjes instrumentaal zijn. Nou ja, bijna instrumentaal dan, hier en daar wordt er een enkel woord toegevoegd aan de liedjes zoals bij “Muchacho!” of “Chica Chica!”. Tegen het eind van de show voegt mede-producer Gino Bombrino zich ook nog even bij de band en helpt een handje bij de percussie. De wisselwerking tussen Gino en Luuk is aanstekelijk en de heren hebben duidelijk een hoop plezier in hun samenspel. Het tempo wordt nog iets omhoog geschroefd en er wordt steeds meer gedanst, maar na een set van een dik uur en een laatste toegift is het toch echt afgelopen. En wanneer we naar buiten stappen, zijn we even vergeten dat we nog gewoon in het regenachtige Tilburg zijn in plaats van in het zonnige Zuid-Amerika.