LL25: BSS beklimt de Bravo omringd door vrienden LL25: BSS beklimt de Bravo omringd door vrienden

Is er een grotere eer dan de Bravo afsluiten? Voor de meeste Nederlandse dj’s niet. Die kolossale kerk van Lowlands verandert ’s nachts in de allergrootste club van Nederland, de plek waar dik tienduizend ravers samenklonteren om de laatste energie uit hun extatische lichamen te wringen. Dat slot vormde een groot doorbraakmoment voor Job Jobse, voor KI/KI ook (en samen mogen ze dit jaar de Alpha zelfs aanpakken!), maar het is een niet altijd even gemakkelijk te beteugelen tent. Want je staat ver van het publiek, kunt je niet zomaar laven aan hun energie, het is lastiger aanvoelen hoe platen precies landen, het wordt meer eenrichtingsverkeer.

Dit jaar maakt Lowlands de keuze om níét voor dj’s te gaan die op zo’n moment voor de gebaande paden kiezen of voor de instant-euforie van grootse hardhouse en trance, maar voor twee Amsterdammers met een platentas vol avontuur. Interstellar Funk mag vrijdag de Bravo afsluiten (na zijn super-set op Dekmantel 2024) en BSS (die vorig jaar de ArmadiLLow-ochtendgloren-spot kreeg en in De School kind aan huis was) beklimt de Bravo op zaterdag.

Hij verdient die plek, aldus Lowlands-nachtprogrammeur Michiel Peeters, ‘want BSS is een ijzersterke producer en dj die grootse melancholie, diepte en verbinding brengt in zijn sets. In een tijd waarin veel populaire elektronische muziek alleen maar sneller, euforischer en ook wel eentonig kan klinken, is dit ontzettend verfrissend. Vorig jaar bewees Luigi in de ArmadiLLOW al hoe goed hij Lowlands en haar publiek kent en iedere keer weer de juiste snaar weet te raken. We wisten meteen: dit moeten we volgend jaar weer doen, en dan op het meest prominente slot van de Lowlands-nacht: de zaterdagnacht Bravo closing.’

Luigi Vittorio Vromen begint te glunderen wanneer-ie die woorden hoort. ‘Het is een eer. Ik had nog helemaal niet de gedachte: ik ga voor dit soort slots. Maar ik ben er met mijn muziek onbewust al heel lang naartoe aan het bouwen. Het voelt als een nieuw begin. Ik heb er zin in, ik ben er klaar voor!’

Hij weet het nog goed, hij zal een jaar of zeventien zijn geweest, hij was nog helemaal niet zo bezig met elektronische muziek, meer met bands en hiphop. ‘Maar ik liep over het Lowlands-terrein en toen hoorde ik een kick. Die kick was zó hard. En een ander geluid: PFHHGHGH. Keihard in de mix, maar het klopte. Wow. Ik moest er meteen naartoe. Dat was Plastikman. Richie Hawtin dus. De hele Bravo stond vol. Mensen stonden te dansen. Maar ze stonden ook op te letten, hè? Het was iets anders dan zomaar wegkwijnen en gek gaan.’ Een belangrijk realisatiemoment: ‘Ah, dus dit is ook mogelijk op een festival?’

Later, veel later, zou hij zien hoe zijn vrienden de Bravo mochten aanpakken. ‘Oceanic, op zó’n gigantische stage! En Job Jobse, het was de allereerste keer dat hij zoiets groots deed. Hij mixte ‘Sunglasses at Night’ met ‘Thunder’ van The Opposites. Legendarisch! En dat hij straks de Alpha mag afsluiten, dat is het hoogst haalbare wat ik vrienden óóit heb zien doen. Die jongen heb ik gewoon zien opgroeien. Ik ken Job al sinds ik vier ben. We zaten samen op de basisschool in Amsterdam, altijd contact gehouden, die vriendschap is niet normaal lang. Ik heb hem dus wel even gecheckt. Wat hij zei? “Ga niet twijfelen over wat jij het liefste wil doen, luister naar jezelf.” Dat was heerlijk om te horen. Hij weet dat ik heel erg van breaks en grote, lange momenten ben. Dat moet ik dus gewoon doen, af en toe even anderhalve minuut geen kick. Je wil momenten om met je vrienden in de armen te vallen, dat is toch waarvoor je naar Lowlands gaat?’

Dat bleek vorig jaar ook wel toen BSS maandagochtend in de ArmadiLLow draaide, van 04.30 tot 08.00. Lachend: ‘Het zijn wel crappy boxjes die daar staan, maar dat vind ik ook wel mooi hoor. Al toen ik begon, kreeg ik keihard applaus. Er stond een hele delegatie van mensen die speciaal voor mij waren gekomen, allerlei vrienden kwamen langs. Young Marco was met de taxi weer naar Lowlands gereden om me te supporten. KI/KI kwam hangen. Oceanic. En ik kreeg achteraf zoveel berichten van onbekenden. Mensen die al lang naar huis hadden willen gaan, maar tóch bleven plakken, hun auto dan maar in Biddinghuizen lieten staan en met de trein naar huis zijn gegaan. Wat een gekkigheid. En daarna heb ik heel veel boekingen gekregen van festivals, om de zonsopgangsslot te doen.’

Terwijl hij daar in de ArmadiLLow draaide, stond het hyperactieve swingkonijn Patrick Mason nog in de Bravo, een Insta-fähige dj die berucht is om het hoge tempo, het tempo waarmee een gen z’er door z’n Tiktok-feed scrollt. ‘Ik vind het vet dat het bestaat, dat er zoveel genres op ieder niveau met techno gecombineerd kunnen worden. En dat keiharde doorbeuken… voor mij zit er een soort ongevoeligheid in. Boven een bepaald BPM, waar tegenwoordig veel naar wordt gekeken, raak je de emoties een beetje kwijt. De mooiste muziek is gewoon langzamer.'

Durft-ie dat ook in de Bravo aan, of gaat-ie toch conformeren? ‘Ik moet eerlijk toegeven dat ik vaak wat rustiger ga wandelen als ik een berg moet beklimmen’, zegt hij met een grijns. ‘Als ik een mashup of remix draai, dan is het iets waar mijn hart naar uitgaat, een moment waar mensen jaren later nog aan kunnen terugdenken.’

Zo maakte hij recentelijk nog een bewerking van Oceanic’s De School-anthem, kreeg hij toestemming van techno-veteraan Orlando Voorn om een van zijn favoriete tunes aan te pakken en brengt hij binnenkort zijn eigen remix van Fatima Yamaha’s ‘What’s A Girl To Do’ uit, een HIT van Bas Bron uit 2004 die telkens weer een nieuw leven kreeg. Eerst via de Schotse club Numbers en een Essential-mix van Hudson Mohawke, daarna via Bicep en Dixon, in 2015 via een Dekmantel-rerelease en nu wéér, met een aantal high profile remixes. ‘Ik remix alleen nummers die ik fantastisch vind, en dan vooral om te zorgen dat ze beter in mijn eigen set passen. Met een beetje reverb en een extra synth kun je al zoveel veranderen. Het hoeven geen grote ingrepen te zijn, ik wil het nummer respecteren voor wat het is. Ik vind het vet om het euforischer te maken, en groots.’

Hij begint weer te jubelen. ‘Ik ben er echt klaar voor! Dit gevoel heb ik in tijden niet zo gehad. Ik wil mensen bij elkaar kunnen brengen met house, techno, eighties, alles kunnen brengen waar ik voor sta. En alles wat ik heb gezien in de Bravo door de jaren heen. Met ook zoveel mogelijk muziek van mijn vrienden. Ik wil zoveel mogelijk kippenvel eruit trekken.’ Gniffelend: ‘Natuurlijk hou ik rekening met het publiek, ik kan niet zomaar elke obscure plaat draaien die ik te gek vind. Maar Ik ga wel echt één moment kiezen. Midden in de set, waar ik alles stop zet. En dan zet ik mijn zielsdierbaarste plaat op, op vinyl. Gewoon heel rustig, even op. Ik ben hiervoor gekozen, dus ik ga het op mijn manier doen.’