Jonny Nash: ambient om wolken bij te lezen
Weer een prachtalbum van de Schot-in-Nederland
Al jaren maakt producer Jonny Nash vanuit omgeving Amsterdam het type ambient waarin je kunt verdwalen. Ook zijn nieuwe album Once Was Ours Forever is perfecte muziek om bij in het gras te gaan liggen, naar de wolken te turen en daarin vormen proberen te ontdekken. ‘Van die beschrijving word ik héél blij’, zegt hij met een glimlach. De plaat bevat bijdrages van o.a. jazz-ambient-man Joseph Shabason en Tomo Katsurada, die wij vooral nog kennen als frontman van de Japanse psychrockband Kikagaku Moyo. ‘Hij woont tegenwoordig in Amsterdam, we zijn fan van elkaars werk, runnen allebei een eigen platenlabel, raakten daarover in gesprek en zijn goede vrienden geworden. We spelen nu zelfs in elkaars liveband’, vertelt Nash.
Zie Once Was Ours Forever vooral als directe opvolger van Point of Entry, het album dat hij in 2023 uitbracht: beide albums staan vol soepel meanderend gitaarspel, daarachter ronddobberende synths, neurie-zang en saxofoon. ‘Ze bevinden zich in dezelfde wereld, ik was nog niet klaar met het klankpalet ervan, dat wilde ik verder verkennen. Ik kom uit Schotland, mijn ouders hebben vorig jaar het oude nylonsnarige gitaartje meegebracht waarop ik als kind veel speelde. Die hoor je nu veel terug.’
Dat past ook bij de gedachte achter het album: ‘Het gaat over het verstrijken van de tijd, de vluchtigheid van het moment, hoe kortstondig het leven eigenlijk is. Daar denk ik veel over na als ik muziek maak. Het voelt aslof ik probeer zo’n moment vast te grijpen en te bevriezen in de tijd. De wandeling door het bos langs de kust, vlak bij mijn huis, terwijl de zon ondergaat, en dan de stroken zonlicht tussen de bomen door zien vallen. Het gevoel dat je helemaal in het nu bent, de schoonheid ervan waardeert. Als ik platen maak, zijn het vaak die kleine visuele herinneringen die komen opborrelen. Die probeer ik te vangen.’
De titel is geïnspireerd door A Month in the Country van J.L. Carr. ‘Een prachtig Brits boek uit de jaren vijftig of zestig. Het verhaal gaat over één zomer, en hoe die zomer allemaal herinneringen aan het verleden oproept. De verteller vertelt het verhaal vanuit de toekomst, terugkijkend op het verleden. Het gaat over dat gevoel dat tijd, zeker als je jong bent, oneindig lijkt. Terwijl dat natuurlijk niet zo is.’