Vestrock zaterdag: het hart van de underground Vestrock zaterdag: het hart van de underground

Driemaal Tivoli Vredenburg eerder dit jaar was één ding, maar een festivalpubliek overtuigen is andere koek. Kensington weet dat, en Vestrock voelt als een lakmoesproef. Sinds het vertrek van Eloi is dit een band met een nieuw geluid, of in elk geval een nieuwe stem. De nieuwe frontman Jason Dowd, staat midden op het podium met microfoon en missie. En: het werkt. Meestal.

'Little by Little' en ‘A Moment’ klinken groots, zoals we gewend zijn, maar voelen nét iets zoekender. Het publiek wil meegaan, zoekt herkenning, maar tast ook af: is dit nog Kensington zoals we het kenden? Halverwege breekt de set open en is duidelijk de band heeft genoeg flair om overeind te blijven. Geen vernieuwing, zelfs geen proefballonetjes, maar een degelijk optreden voor de trouwe Fansingtons.

Bij Within Temptation draait alles om schaal. Grootsheid. Drama met een hoofdletter D. Maar boven alles: Sharon den Adel. Zolang zij op het podium staat, staat de band als een huis dat gebouwd is op stoom en strot.

En op Vestrock? Staat ze als een vorstin.

De band start hun tour vandaag op de Veste van Hulst, ze geven aan nog wat zenuwen te hebben, maar daar merken we niets van. Vanaf het eerste moment is het duidelijk: deze show is niet subtiel, en dat hoeft ook niet. Rook, vuur, vlammende visuals, symfonische bombast; Within Temptation gooit alles open, en niemand in Hulst lijkt daar bezwaar tegen te hebben. De set voelt als een soort opera in festivalvorm. ‘Faster’, ‘Paradise (What About Us?)’, en als afsluiter het ijzingwekkende ‘Mother Earth’, ze rollen over het publiek als een wervelstorm van rook en kracht.

Maar het is Sharon die het verschil maakt. Haar stem is ongenaakbaar, haar presence natuurlijk en haar uithalen zijn niet minder dan spectaculair. Waar veel acts afhankelijk zijn van hun lichtshow, is dit een show die leeft en sterft met één stem. En laat die vandaag ijzersterk zijn.

Maar dan: geen 'Ice Queen'? Het anthem, de song waar de helft van het publiek op staat te wachten ontbreekt. Verbaasde blikken na een verder weergaloze set. Later horen we dat het nummer wél op de setlist stond, als daverende afsluiter. Alleen: de tijd was op. Wrang detail: Stereophonics ging gisteren doodleuk tien minuten over hun slot. Vanavond is de stopwatch blijkbaar wel heilig.

De zaterdag van Vestrock eindigt voor ons waar hij hoort te eindigen: in de Kapel. Donker, zweterig, echoënd van alles wat zich eerder vandaag al opgestapeld heeft aan decibellen en zweet. En daar, in de kathedraal van noise, staat Marathon. Een mokerslag van postpunk, shoegaze en indierock.

Vanaf de eerste seconde dreunt de bas door merg en been. Klinkt als A Place To Bury Strangers op Nederlandse koffiedik. Dwingende drums en gitaren die krijsen, piepen en gieren alsof iemand Joy Division en Sonic Youth in één plug heeft gepropt.

Marathon bouwt geen set op, ze sleuren je erin. Geen pauzes, nauwelijks praatjes. Elk nummer glijdt moeiteloos over in het volgende, alsof de hele show één langgerekte, koortsige droom is.

Het was een mooie dag. Artiesten die boven zichzelf uitstijgen, en optredens waar je alleen in Hulst mee wegkomt. Terwijl Hang Youth en Rudim3ntal de dag afsluiten maken wij ons op voor de NEXT GeN op Zondag.