Op maandag 5 mei is de dresscode op het Bevrijdingsfestival in Vlissingen gevarieerd: van korte broeken en flowerpowerjurken tot stevige schoenen en warme truien. De frisse zeewind maakt warme kleding geen overbodige luxe. Tussen barbecuerook en opwaaiend zand trotseert het publiek het grijze wolkendek – klaar voor een dag vol muziek en vrijheid.

De mainstage staat al ramvol als Antoon verschijnt. Complete gezinnen en vooral veel jongeren zingen uit volle borst mee met hits als Hyperventilatie, Tantoe Lekker, Olivia, Hotelschool en Bootje. Er wordt volop gedanst, gesprongen en gefilmd. Een meisje met een bordje ‘Ik wil een foto met Antoon’ wordt uitgenodigd voor een fotomoment – een jaloersmakende droom voor anderen. Met Beetje van mij gaat het feest onverminderd verder.

Presentator Kevin van Gorkom peilt de sfeer: “Voor wie zijn jullie hier?” – “Dotan!” klinkt het enthousiast. “Postmen?” – “Wie is dat?” roept iemand terug. DJ Hillfire neemt het podium over met een krachtige remix van Freedom. Het plein wordt even wat stiller.

Op het Zeeland Podium van Pop aan Zee zorgt Two Seconds Before voor vuurwerk. De band – Isa, Merel en Mandy – speelt hun nieuwe nummer Structure of Time met krachtig gitaarwerk en een sterke opbouw. Isa’s stem schakelt moeiteloos tussen melodieus, parlando en gevoelig, en houdt het publiek geboeid. Natuurlijk klinkt ook hun eerste single Getting Closer.

Nobody Asked brengt een volwassen show. Ze openen rustig met Alone, waarna de energie explodeert met The Dead Don’t Talk. Zanger Eno Mees roept op om te stemmen voor de 3FM Verlanglijst. Met een knipoog naar zijn Vlaamse roots volgt een rockversie van Britney Spears’ …Baby One More Time. De band sluit af met een schitterende gitaarsolo van Arian Nefs.

Bij VOS zingt het publiek luidkeels mee met Ik kan niet zonder jou, Zonnemaire (met gastdrummer Lennert Goemans) en hun nieuwe single Dansen met mezelf, die oproept tot meer leven en minder scrollen. Het lijflied Zeeland sluit het optreden vrolijk af: Papaparara!

Een rustiger moment volgt met de poëtische liedjes van Droomdienst. Zanger Jeroen Bergakker, met ondersteuning van Elena Mahu en Tim Roos (Indigo Pastel), zingt over menselijk leed en kleine gelukjes, met spookje Kasper als onzichtbare metgezel. R-Jaye, ook geselecteerd voor de Popaanzee ACADEMY, volgt met energieke tracks zoals Body Heat – een muzikale totaalervaring.

Op de mainstage neemt Dotan het publiek mee vanaf het eerste moment met Diamonds in my chest. “Ik wil jullie raken en opzwepen,” zegt hij. En dat lukt. Fans zingen luid mee met klassiekers als Hungry en natuurlijk Home. Dotan springt het publiek in en danst met zijn fans vooraan.

Dopebwoy roept op tot knuffels in de moshpit, “omdat we vrij zijn.” Marbella en Vakantie worden uitbundig meegezongen. Daarna neemt Postmen het over. Frontman Remon Stotijn zorgt met zijn grote band voor een relaxte hiphop-/reggaevibe. Crisis – “No matter what the crisis, I refuse to live like this” – wordt luid meegezongen. Oud en nieuw werk wisselen elkaar af.

Bij het Liberty Stage ontstaan lange rijen. Deep Tissue (Broederliefde) en Sunnery James & Ryan Marciano brengen het publiek aan het dansen. Ondanks de kou blijft de sfeer warm.

Op het Sena Performers Stage gooit rapper Cycz alles in de strijd – zelfs zijn shirt. Met Oceaan viert hij het leven. Daarna volgt Noah, met knipogen naar Osdorp Posse en glazen muiltjes. Nyarko verschijnt als een ware diva, met een DJ en twee danseressen die het podium veroveren. Romeijn, Delany en Acid! sluiten het podium af, terwijl de zon achter de Machinefabriek zakt.

De afsluiter op de mainstage is Donnie. Veel jongeren hebben met hun ouders onderhandeld: “Na Donnie naar huis.” Maar zolang hij zingt Ik ben nog lang niet moe, blijft het publiek springen.

Als kers op de taart sluit Treasure, de Bruno Mars-tributeband, het festival swingend af. Ondanks de dalende temperatuur zit de sfeer er goed in. Steve Smits, charismatisch als altijd, brengt met zijn achtkoppige band alle grote hits – van 24K Magic tot Uptown Funk – alsof Bruno Mars zelf op het podium staat.

En dan wordt het tijd om, tussen lege bekertjes en flessen op de grond, huiswaarts te keren. Zoals Dotan het zingt: We’re coming home now. En hoe – met een hoofd vol muziek en een hart vol vrijheid.