Lekkere rauwe springerigheid met de Bintangs en TwoTimer Lekkere rauwe springerigheid met de Bintangs en TwoTimer

De sfeer in De Piek is die van een grote muzikale familie. Vrienden en bekenden begroeten elkaar hartelijk en moedigen de jonge bandleden aan. "Jongelui die nog blues maken, waar vind je ze?" introduceert Jaap van Boven TwoTimer. En dan gaat het los: aanzwellend geluid en lekker gitaarwerk van Finn Verbraeken en Raf Vael (beiden 17), afgetopt met de cymbals van Dean de Witte (14) in ‘Wanted.’

‘Let me see the day’, hun recente single, volgt direct met een opzwepende gitaarsolo van Finn, die als linkshandige gitarist doet denken aan zijn idool Jimi Hendrix. "Dit is ons eerste optreden van het jaar," moppert hij, maar ze zetten een show neer die klinkt als een klok. Bij hun cover van ‘La Grange’ van ZZ Top klinkt enthousiast gejuich uit het publiek, terwijl ‘Never be the same’, ‘Always by your side’ en ‘Million miles from home’ laten horen dat de band ook met eigen werk weet te overtuigen. Dan komt ‘Memory’, een nummer dat ze nog nooit live speelden, maar dat moeiteloos het publiek inpakt. Vervolgens wordt ‘Voodoo Child’ van Hendrix ingezet, waarbij Finn zelfs de zaal ingaat en gitaar speelt op zijn rug. De band sluit af met ‘Do you want to stay’, een krachtig staaltje rock-’n-roll. TwoTimer speelt intrigerende blues-hardrock en dat met anderhalf jaar podiumervaring: wat een talenten. De reacties zijn lovend: "Zoek een goede manager!" klinkt het na afloop.

Dan is het tijd voor de Bintangs, de oudste nog actieve rockband van Nederland, opgericht in 1961. Ondanks de vele wisselingen in de bezetting blijft de band springlevend. Afgelopen november brachten ze zelfs een geweldig nieuw album uit: ‘Heroes, Beggars and Kings’. Vanavond spelen ze nummers van dat album, dat deels op Spotify staat, afgewisseld met ouder werk en een paar covers. Ze openen de set met ‘Off the Hook’, een cover van The Rolling Stones, en daarna de klassieker ‘Agnes Grey’ van het legendarische album ‘Genuine Bull’ (1975). Het raspende stemgeluid van Frank Kraaijeveld (80) en de melodieuze gitaarklanken zetten direct de toon.

De Bintangs putten uit hun rijke repertoire en brengen zowel nieuw werk als oude favorieten. ‘Power Shower’ knipoogt naar Herman Brood en wordt luidkeels meegezongen. ‘Heaven is Nowhere’, een melancholiek pareltje, wordt prachtig vertolkt door gitaristen Marco Nicola en Dagomar Jansen. Publieksreacties variëren van "Dit is geen blues meer, dit is punk!" bij ‘Your Sweet Prison’ tot bewondering voor ‘Let it Stop’, hun allereerste protestsong ever.

Bij ‘La Femme sans Tête’ is het genieten geblazen van de muzikale interactie, terwijl ‘Sweet Louisa’, geschreven door Franks overleden broer Arti Kraaijeveld, het publiek ontroert. Frank zelf speelt met zichtbaar plezier op zijn vintage Danelectro-basgitaar uit 1967. De setlist biedt een perfecte mix van rock, blues en stevige riffs, met ‘Buy Yourself a Little Pleasure’ als ultieme rock-ervaring en ‘Mona Lisa’ waarin Burt van der Meij met heilig vuur drumt. ‘Sweet Honey Bee’ is gruizig zoals alleen de Bintangs dat kunnen, en ‘I’m on My Own Again’ uit 1971 blijkt nog altijd een publieksfavoriet.

De avond eindigt met de onmiskenbare bluesrockklassieker ‘Riding on the L&N’, met een vlammende mondharmonica van Dagomar Jansen. Na ‘Alright’ lijkt het concert voorbij, maar het publiek wil meer. De band komt terug met ‘Cold War Generation Kids’, een Stonesachtige knaller, en sluit af met ‘Bye Bye Johnny’. Vlissingen wordt de nacht in gerockt, en de Bintangs bewijzen wederom waarom ze al decennia een begrip zijn.

De huidige bezetting van de Bintangs: Frank Kraaijeveld, Dagomar Jansen, Marco Nicola en Burt van der Meij.