Vier deelnemers laten hun spierballen zien op het podium en uit alle hoeken van de bühne worden ferme muzikale klappen uitgedeeld. De eerste tik komt van Low Hill, het soloproject van Laurens Vanhulle. Zijn muzikale spectrum reikt van soul tot ambient en schippert tussen James Blake en een vroege Chet Faker. Naar eigen zeggen is hij een beetje ziek en helaas is dat ook te merken aan de performance. De lagen synths, stemmen en beats vormen een geheel dat intiem aanvoelt maar tegelijk ook groots en ambiteus durft te zijn. Door een helaas lichtelijk zieke Vanhulle schieten de lagen soms van elkaar weg, vallen er stiltes in de composities en wekt het soms medelijden wanneer zijn drumpad niet altijd reageert. In Low Hill zit een bijzondere singer/songwriter en producer maar de lichamelijke toestand wil dat dit niet het beste optreden van de avond wordt. Doodzonde.
Fort ‘99 slaat terug met een mix van grunge, hardrock en bulderende screams. De vier jonge gasten zijn ambitieus, hun gitarist heeft heel goed naar het debuutalbum van Pearl Jam geluisterd (die riffs!). De heren spelen strak maar kampen met een zanger die zijn stem niet onder controle heeft. Wanneer hij de versen zingt klinkt hij een beetje als een middle of the road-rock zanger die je prima op Radio Veronica zou kunnen horen, maar wanneer hij bij de refreinen aankomt laat hij de innerlijke brulaap in zich los en komt met best wel indrukwekkende grunts, screams en welja, hij brult los op het publiek. De ‘Better Now’-cover doet eigenlijk de set in elkaar storten. Niet genoeg geoefend, de teksten worden vergeten en de vocalen zijn zo wisselvallig dat het bijna pijnlijk wordt. In Fort ‘99 zit een uitstekende band, maar er moet qua vocalen een keuze worden gemaakt: ga all out of ga clean. Het heen en weer schipperen zorgt dat de show zo wisselvallig blijft dat je na twee nummers niet weet wat Fort ‘99 nou eigenlijk probeert te vertellen.
De derde muzikale klap is eigenlijk meteen een knock-out voor de voorgaande bands en is afkomstig van Davilex Panda. De indierockband uit Bergen op Zoom geniet haar eerste optreden en is meteen publieksfavoriet. Davilex Panda krijgt het voor elkaar om hele toegankelijke popmuziek te maken zonder het alternatieve randje te verliezen. Zo lijken de gitaarlijnen uit de stal van The National te komen, zijn de drums houterig maar treffend en heeft de basgitarist smerig goede grooves en is zo strak als het maar kan. Davilex Panda is zo’n band waarbij er íets gebeurd op het podium waar je je vinger niet op kan leggen maar het ademt euforie en jonge energie. De zangeres haalt de grootste gebaren uit haar performance en je gelóóft het.
Dat geloof verloren we een beetje bij de laatste band Outside Revelation. De muzikale mep die ze in deze T-Strijd willen uitdelen raakt net de tegenstander en eindigt daarna tegen de muur. Het is een mix van hardrock en glamrock. De muziek op zich is niet slecht, bij vlagen is de gitarist echt wel interessante dingen aan het uithalen op zijn gitaar. De basis van de band (de bassist en de drummer) is strak en dreunend. Het songmateriaal is oké, de cover is origineel en goed uitgevoerd, maar de zanger en met name zijn uitstraling is zo ongeloofwaardig als het maar kan. De vastgebonden sjaal (lijkt meer op een tafellaken) aan de microfoonstandaard, de halfbakken emotie, de net niet uithalen en de verveeldheid maken Outside Revelation dodelijk saai. Met je ogen dicht is Outside Revelation niet slecht, nog best goed eigenlijk, maar met je ogen open lijkt het alsof de band een weddenschap heeft verloren en als de stomste glamrockband die je maar kan verzinnen een band is begonnen. Als de heren volgende keer oprecht spelen, dan zouden we kunnen geloven dat hier echt een band staat te spelen met passie.
Na kort overleg is duidelijk dat Davilex Panda zowel de jury als het publiek hebben overtuigd en Outside Revelation het nog eens mag proberen in de halve finale.
Met de overwinning van Charades is de T-Strijd, de bandwedstrijd van Gebouw-T, echt losgebarsten. De tweede voorronde staat weer vol onbekend talent, wenkbrauw-ophalende Post Malone-covers en pure winnaars. Dat er dan uiteindelijk zo’n duidelijke overwinning zou zijn zagen we niet aankomen.