Zeeuws talent laat van zich horen tijdens Zeeuwse Belofte Zeeuws talent laat van zich horen tijdens Zeeuwse Belofte

We hebben een beetje deja-vu naar vorig jaar, gezien Distinguished wederom als eerste band mag laten zien waarom zij de titel verdienen. De band brengt instrumentele progmetal, een genre waar het publiek het van oudsher wat lastig mee heeft, gezien het vooral om de technische vaardigheden van de muzikanten gaat, en de nummers geen klassieke structuur hebben. Toch is het behoorlijk druk en zit de show strak in elkaar. De heren staan op de juiste momenten op een rijtje te headbangen en het gemis van een frontman wordt grotendeels opgelost doordat gitarist Bränn Danker tussen de nummers door even naar de microfoon stapt. We zien veel vooruitgang, maar is het genoeg?

Als tweede mag Femke Bun het podium betreden. Deze singer-songwriter valt op omdat ze nét even anders is. De negentienjarige conservatoriumstudente staat dan met een ukulele, dan legt ze vier- of vijfstemmige zanglijnen neer met behulp van een loopstation. Opvallend is haar sterke en spatzuivere stem, die haar soms wat houterige gitaarspel goed doet verbloemen. Of ze nu wint of niet, Femke Bun krijgt in ieder geval de ereprijs voor het stil krijgen van het rumoerige festivalpubliek met haar mooie liedjes. Een prestatie op zich.

Stockholm Syndrome won vorige week op Hrieps nog de rockvoorronde van Podium Z, en staan nu alweer op de Zeeuwse Belofte. De band was een jaar geleden nog zoekende naar een geluid en had moeite de aandacht van het publiek vast te houden. Nu staan ze vol overtuiging en met een ijzersterke set op het podium. De stem van zanger Daan Buckley is om te smullen en het duurt niet lang voordat de eerste pits ontstaan. Goede sound, dikke riffs en een frontman om van te dromen, dat is het recept van Stockholm Syndrome. Dit is een kandidaat om serieus rekening mee te houden.

Als laatst zijn de punkers van The Unknown Children aan de beurt. De geluidstafel staat diep in het rood, onze trommelvliezen staan op springen en het publiek is goed aan het pitten. Dit is punk op z'n puurst: vier mannen die zonder genade hun gitaren en drums afraggen terwijl ze over en van het podium springen. ‘Hoeveel tijd hebben we nog? één minuut? Mooi!’, klinkt het voordat we na het toch niet laatste nummer nog een keer worden getrakteerd op de schijnbaar oneindige energie van de groep. Elk nummer heeft de kracht van een kleine atoombom en het publiek kan wel genieten van de alles-kan-kapot mentaliteit: "wij zijn k*tkapitalisten, dus we verkopen t-shirts voor een tientje!".

Opvallend is hoeveel publiek de Zeeuwse Belofte dit jaar trok, wat toch iets zegt over de kwaliteit van de bands. Om 21.45 uur worden na goed wikken en wegen dan eindelijk de verlossende woorden gesproken: Femke Bun mag zich een jaar lang de muzikale belofte van Zeeland noemen!