Anywave is een liefdesverklaring aan de lokale scene Anywave is een liefdesverklaring aan de lokale scene

BUG, de Amsterdamse band mét bandlid van het eiland knalt meteen los op het podium. Alternative rock die je nog een trap na geeft. BUG speelt snel, de drummer kleurt lekker buiten de lijntjes en heeft een strak en onvoorspelbaar ritme. Het lijkt alleen alsof de band zichzelf voorbij rent. In een slopend tempo worden de nummers er doorheen geknald, maar een adempauze zit er niet in – terwijl de nummers daar soms wel om vragen.

De vreemdste band op het programma is Fam. Jansen. Fam. Jansen, een band die jazz mixt met instrumentals van synthpop, daar twee drummers overheen gooit en er nog een beetje rock tegenaan smijt. De band jamt drie nummers, die allemaal ‘John Sneeuw, wat weet jij nou?’ heten. Op papier moet dit het beste optreden van het festival worden, maar toch valt het iets tegen. Fam. Jansen leunt namelijk teveel op haar drummers. De drums zijn zo overdonderend dat in de brij van geluid de synth niet van de gitaar te onderscheiden valt. Later blijkt dat er nota bene nóg een toetsenist op het podium stond. Bijna niet gezien, laat staan gehoord. Maar goed, die drums. Natuurlijk is het hartstikke gaaf als de drummers elkaar uitdagen in een vraag- en antwoordspel, maar na een tijdje het tempo opvoeren tot een climax is bereikt, lijkt het niet anders dan een trucje te zijn. Roffelen, rammen, roffelen, rammen, roffelen, rammen. Voor een gelegenheidsband is Fam. Jansen eigenlijk te getalenteerd, maar als ze eens met échte nummers zouden aankomen dan is het binnen no-time een van de beste bands van de provincie.

Mxrxcl, de alternative metal act uit Rotterdam, weet wel een sfeertje neer te zetten. Goeie intro, een toetsenist met een eigen drum om op te rammen. Ronkende gitaren en het volume op standje klagende buren. De alternatieve metal lijkt eerder stuwende hardrock met net wat boeiendere synths dan gemiddeld, maar de opvoering gaat precies volgens het boekje. Mxrcxl speelt veilig en dit zal later zeker zijn vruchten afwerpen met een hoop trouwe fans, maar voor de metalfan die altijd op zoek is naar nieuwe dingen is Mxrcxl net niet spannend genoeg.

Rocktrio Charades houdt het hoofd koel tijdens een optreden waarbij de gitaar (het belangrijkste instrument in de band) niet meewerkt. Het is duidelijk te zien dat de band grote stappen heeft gezet sinds de twee Spectra finales van de afgelopen twee jaar. Charades speelt met meer passie en is niet meer bang om alle eruit te gooien (toch belangrijk bij een 90’s gitaarband die teenage/twenties angst als thema in elk nummer verwerkt). Terwijl Charades alle kanten op rent wil het nog wel eens uit het ritme raken, maar de performance maakt het meer dan goed.

De Anywave wintereditie is dus wederom een uitnodiging van Brogum om naar de lokale scene te kijken, waar elke band bijzonder is in zijn eigen genre. Al was niet elk optreden even goed, en hadden ze allemaal goede en slechte momenten. Voor bands blijft  een festival een springplank en een goed leermoment. Maar het mooiste aan het festival zijn de vrijwilligers. Of het achter de bar, het geluid, het licht (de lichtman had het erg naar zijn zin met zijn lazers), de kassa of buiten was: iedere vrijwilliger werkte hard om het festival zo goed mogelijk te maken. Hun enthousiasme maakt de winter een beetje warmer.