Twee moeders zijn samen met hun tienerdochters afgereisd naar Rilland en hebben het prima naar hun zin. De twee jongste dames zijn duidelijk nog niet vaak op een festival als dit geweest en kijken hun ogen uit. De ene is kleurig gekleed in een fel rood shirt met bloemetjes op. Ze danst voorzichtig met haar vriendin op de tonen van de Status Quo tribute Whatever You Want. De band is muzikaal prima op dreef maar het repertoire van hun helden is duidelijk niet zo bekend bij het publiek. Iets waar Queen tribute Crazy Little Things een uur eerder een stuk minder last van had. Halverwege de set loopt het meisje naar buiten om na een minuut of tien terug te keren met een Metallica-shirt, gekocht in een van de kraampjes op het buitenplein. Nu hoort ze er echt bij, zo weten nog geen twee minuten later ook haar vrienden op de sociale media.
Dijkrock Rilland is het eerste Zeeuwse festival van het jaar. Al 27 jaar lang is het feest op de dijk in Bath. Ook dit jaar vonden ruim vijfhonderd bezoekers twee dagen lang de weg naar het toch wat afgelegen festivalterrein. Dijkrock is een festival met een trouw publiek waar kinderen de muziek van hun ouders leren waarderen.
Het is het verhaal van Dijkrock Rilland in een notendop. Al zeventwintig jaar nemen ouders hun kroost mee naar de festivaltent op de dijk. Sommigen nemen op hun beurt hun kinderen ook al weer mee. Zelf genieten ze van de classic rock en blues waar hun kinders dan vaak voor het eerst live kennis mee maken. Zo ook bij 5150. Een eerbetoon aan Van Halen. Een ventje van nog geen tien jaar oud is net groot genoeg om over de podiumafzetting te kijken. Hij staat ertegenaan geplakt en kijkt zijn ogen uit tijdens de rockshow die deze Brabanders neerzetten. Het album ‘Van Halen’ is dit jaar veertig jaar oud en is de rode draad in de show. Zo’n beetje alle nummers van het album passeren de revue. Jammer van de technische malheur bij ‘Eruption’ maar verder een show om je vingers bij af te likken. Er wordt afgesloten met ‘Hot For Teacher’ van het ‘1984’ album. Het ventje op de eerste rij heeft dik genoten. Net als de rest van de steeds voller wordende tent.
Een AC/DC tribute scoort meestal wel goed. Zeker als de nadruk wordt gelegd op de tijd dat Bon Scott nog frontman was. Een op voorhand gewonnen wedstrijd dus voor Bon Scotch, ‘Highway To Hell’, ‘Whole Lotta Rosie’, ‘TNT’, ‘Let There Be Rock’, de tijd dat Scott zanger was – van 1974 tot 1980 – heeft nogal wat klassierskers opgeleverd. Die van woord voor woord worden meegezongen door het publiek.
Nog meer heavy metal volgt als Silverwolf het podium betreedt. Hun uitvoering van Judas Priest nummers is prima. Al is voor de legio bezoekers het repertoire van deze band ook niet heel erg bekend. Maar een biertje doet wonderen en er wordt gezellig op meegedanst.
Meegedanst wordt er ook op afsluiter Nevermind Nessie. Wat heet, niemand staat stil bij deze folk punkers. Iedereen voelt zich weer jong en vitaal bij het horen van deze feestnummers. Dat zal een dag later wel weer anders zijn. We hebben een jaar lang om bij te komen. Gelukkig maar.