Catchy pop on top met Wouter Hamel in De Spot Catchy pop on top met Wouter Hamel in De Spot

Het is een typische herfstavond, ergens in oktober. De stad Middelburg lijkt verlaten, de terrassen zijn goed als leeg en het regent harder dan de riolering aankan. Ideaal weer om poppodium De Spot te bezoeken voor een avond goede muziek. Frappant detail is dat het voorprogramma To Twelve een kwartier eerder dan via alle communicatiekanalen is aangekondigd, al begint te spelen.
To Twelve is een Tilburgs koppel dat al een aantal jaren meerstemmige samenzang liedjes tovert uit het busje, waarmee ze Europa doorkruisen. Zoetsappige countrypop-liedjes, die doen denken aan Fleetwood Mac, om bij weg te dromen. De nachtelijke avonturen worden ook beschreven met ‘Meet The Stars’. Het klinkt allemaal vrij braaf, rustig, en zo tokkelen ze het halfuurtje vol. Opvallend in de set is de cover van The Killers’ ‘Human’, die ook wordt omgetoverd in het geluid wat het duo creëert, alsof het al jaren één van hun nummers is. Zo kan het ook. Of To Twelve de juiste opwarmer was voor Wouter Hamel en zijn band vanavond, is de vraag. Wellicht de volgende keer met band.

Tijd voor wat meer power. Een stevige liveband staat klaar om het publiek te vermaken. Alhoewel niet heel veel mensen de weg naar De Spot hebben gevonden vanavond. Wouter Hamel is bij het gros bekend met zijn muzikale bijdrages tijdens het RTL-programma ‘Linda’s Zomerweek’ van Linda de Mol. Wie verwacht daar vanavond ook een aantal nummers van te horen, zal zijn verwachtingen moeten bijstellen. Hamel geeft al aan dat hij voornamelijk werk speelt van zijn recente album ‘Amaury’. Aan alles lijkt gedacht en het publiek geniet van catchy popnummers omhuld met een laagje soul en jazz. Vloeiend lopen de tracks in elkaar over met prominente rollen voor de toetsenist en gitarist. De toetsenist krijgt het publiek voornamelijk mee tijdens de rustige stukken in de set, maar de gitarist neemt het gezelschap aan de hand mee als er kan worden gedanst. Om dichter bij het publiek te komen, verzamelt de band zich voor aan het podium op een rijtje met elk een klein instrument, en spelen de klassieker ‘March, April, May’. Tegen het einde gaan de spots uit, en komt er vanuit de donkere hoek een hoogstandje van de percussionist als hij laat zien wat je allemaal met bongo’s/conga’s kan doen, totdat de band later weer invalt. Het hele optreden zit prima in elkaar. Muzikanten en zanger die van wanten weten. En toch, het optreden mist net dat meezingmomentje. Een radiohitje of iets herkenbaars. Maar uiteindelijk is dat een klein gemis en maakt de band de verwachtingen meer dan waar, al is de band meer publiek gegund vanavond.