Egeria is speciaal uit Arnhem komen rijden om de avond in Terneuzen te openen. De band doet een sympathieke poging tot het brengen van gothic metal. De muziek ligt in de lijn van Nightwish’s ‘Over The Hill And Far Away’. Sopraan Nicole wil graag sprookjes vertellen. Ridders, draken en elfjes buitelen over elkaar heen in de songteksten die ze zuiver en met behoorlijk wat theater brengt. Dat het zaalgeluid om te huilen is, daar kan de band niets aan doen. Maar buiten dat is er nog wel werk te verrichten. De drums zijn te zacht, het gitaargeluid te iel en toetsenist Max wil erg graag laten horen dat hij goed piano kan spelen. Echter: vijf muzikanten die hun partij spelen maken nog geen goed liedje. Urgentie en overtuigingskracht zijn ver te zoeken maar alle podiumervaring is meegenomen. Want er is zeker wel potentie maar vooralsnog ligt dat goed verbogen onder het kreupelhout van het mystieke woud vol pratende dieren.
Een female fronted metal avond in een bluescafé. Het is al vaker voorgekomen dus waarom ook niet. Conspiracy Of Seven heeft Porgy en Bess uitgekozen om zijn nieuwe EP ‘Carnival Of Lost Souls’ te presenteren. De Zeeuws-Vlaamse band heeft genregenoten Egeria en Brontyde uitgenodigd om er een avondvullend programma van te maken.
Het Walcherse Brontyde brengt gitaargerichte power metal met dameszang. Je kunt je afvragen of de koers die de groep vaart de juiste is. Dit omdat de wat verlegen zangeres Alicia pas echt durft los te gaan tijdens de poppy Paramore cover ‘Decode’. Buiten dat nummer eisen gitaristen Teun en Joseph het meeste aandacht op. Ze maken best indruk met hun vingervlugge krachtpatserij. Toch heeft ook deze band nog het nodige huiswerk. Echte urgentie ontbreekt ook hier nog, en al is het erg gezellig op het podium, met inside jokes kan het publiek niet zoveel. Maar hier staat wel een band die weet wat het wil. Single ‘One Step Closer’ zit er het beste in en is zo het hoogtepunt van de set.
Een dik compliment aan de band die de avond afsluit en zijn publiek kennis laat maken met de nieuwe nummers. Het verhaal van Conspiracy Of Seven is namelijk nog geen succesverhaal. De groep probeert vanaf 2014 hun symfonische metal aan de man te brengen maar slaagt daar nauwelijks in. Na een jaar in de oefenruimte en studio te hebben doorgebracht is de band nu terug op het podium. Wat zaterdag ten gehore wordt gebracht is behoorlijk acceptabel. Er zijn stappen gemaakt in het Conspiracy-kamp, en in de juiste richting. Toetseniste Cindy is er niet meer bij, waardoor frontdame Wilma ook het keyboard bespeeld. De samenzang tussen haar en gitarist James klinkt best prima. In de snellere nummers vergaloppeerd men zich nog wel eens, maar niemand valt uit de koets en drummer Eddy trekt eigenhandig die plooien weer strak. In midtempo nummers als single ‘Blood Moon’ of ‘Hide And Seek’ zijn de muzikanten op hun best en wordt er naar behoren gemusiceerd. Echt pakkende nummers of grote uitschieters zijn er niet te vinden, maar wie weet wat we in de toekomst nog kunnen verwachten. Conspiracy Of Seven lijkt zich opnieuw te hebben uitgevonden en gaat het met deze nieuwe EP gewoon nog een keer proberen. Dat is wel een buiging waard.
Brontyde
Egeria
Conspiracy Of Seven