Wie Doro zegt, zegt drie decennia heavy metal op Duitse snit. In steenkolen Engels gezongen en sinds 1982 zonder grote koerswijzingen gebracht. De grote kracht van de Duitse zangeres is haar enthousiasme. Ze is er voor haar fans, altijd en overal. Of ze nu in Schubbekutteveen optreedt of op haar geliefde Wacken Open Air, Doro verzaakt nooit. En haar vaste muzikanten ook niet. Ze is dankbaar, ook vanavond, dankbaar dat ze hier mag optreden, dat de fans er zijn. Dat iedereen zo enthousiast is in ‘Beerghen oup Zoeum’
Dorothee Pesch, kortweg Doro was een van de eerste vrouwen in de metal. Lang voor female fronted metal hip was, tourde deze geboren Duitse de wereld rond met Warlock. Vanaf het begin van de jaren negentig doet ze dit onder haar eigen naam en er lijkt nog altijd geen sleet te zitten op haar stembanden. Ook in Gebouw-T zondag was het weer dik in orde. Duits degelijke heavy metal zonder fratsen. Bij Doro weet je wat je krijgt
©
GKP
Doro
Alle klassiekers passeren de revue: ‘Für Immer’, East Meets West’, ‘Burning The Witches’. Al dan niet toevallig allemaal Warlock nummers, diep geworteld in de jaren tachtig en nog altijd mateloos populair. De Duitse blonde weet dat als geen ander en brengt ze alsof het de eerste keer is. Ook de ‘Wacken Hymne (We Are The Metalheads)’ en ‘Earthshaker Rock’, inclusief plaspauze, waarin drummer Johnny Dee alle ruimte krijgt, staan steevast op het menu. Voor de fans is het een trip to memory lane. Want de meeste bezoekers zijn grijs aan de slapen of hebben überhaupt geen haar meer. De jongere generatie, uitzonderingen daargelaten, laten een clubshow van dit kaliber links liggen. Leuk voor op een festival, maar niet om op zondagavond van de bank voor te komen.
©
GKP
Doro-drummer Johnny Dee
©
GKP
Oversense
Het enthousiasme is er niet minder om. Gitarist Nick Douglas wint een fan om de vinger door deze als gitaarroadie in te zetten. Aan de andere kant speelt ex-After Forever gitarist Bas Maas met speels gemak zijn partijen. De Nederlander maakt sinds 2009 deel uit van Doro’s liveband en komt met de twee Nederlandse shows van de tour (een avond eerder stond de band in Iduna Drachten) dus even thuis. Het gezelschap krijgt er geen genoeg van en na afsluiter ‘All We Are’ komen de toegiften er direct achteraan en wordt de groep een soort levende jukebox tot de tourmanager het voldoende vindt en de outro start. Na nog drie buigingen en de eerste rij handjes geven komt er een eind aan een wervelende, enthousiaste, maar direct ook voorspelbare rockshow. Oh ja, er was ook nog een voorprogramma. Het eveneens Duitse Oversense. Een vijftal dat muzikaal het midden houdt tussen Nickelback en Iron Maiden. Van alles wat dus. Met een overenthousiaste frontman die er alles aan doet om meer te zijn dan ‘slechts’ het voorprogramma. Al weet ook hij dat dit een onmogelijke missie is. De groep probeert het nieuwe album ‘The Storyteller’ aan de man te brengen. In even slecht Engels als de hoofdact probeert de band veertig minuten zieltjes te winnen. Dat lukt maar deels. Want muzikaal zit het dan wel goed, echt pakkende nummers heeft de band niet. Er blijft dus ook te weinig hangen om echt te overtuigen.
©
GKP
©
GKP
©
GKP