Het trio Hamerhaai trekt de kar in gang en ziet direct dat ze niet voor niets vanuit Zwolle zijn afgereisd. Met hun atypische, meer metalgeoriënteerde stijl zijn ze ook direct de vreemde eend. Nu lusten haaien graag eenden, dus geen mens die daar wakker van ligt. Single ‘Slør’ en het bijzondere ‘Zwaardwalvis’ zijn duidelijk favoriet bij het aanwezige publiek. Dat de drummer met regelmaat de ledzang voor zijn rekening neemt is erg tof en zorgt voor prima variatie in de zang. Het Limburgse Blood Of Kings leert ons dat Weert een levendige hardcorescene heeft en dat deze heren daar een spil in zijn. Old-school klinkt het. Is het. De oudere luisteraar waant zich in de jaren tachtig, begin jaren negentig. Het door iedereen meegebrulde ‘Hometown’ geeft een gevoel van verbroedering. Want de hometown vandaag is voor iedereen Oostburg.
Hardcore leeft in Oostburg. Dat blijkt wel tijdens de vierde editie van de Kashfest hardcore editie. De organisatie heeft vijf bands uit vijf verschillende provincies naar café The Lane gedirigeerd. Friesland, Noord-Holland, Limburg, Overijssel en uiteraard Zeeland zijn vertegenwoordigd. Er mist nog een band uit de Caraïben. Die had niet misstaan vanavond. Qua temperatuur lijkt het wel een zonvakantie. Het is daarmee de meest tropische editie in de nog jonge geschiedenis van dit festival.
Bij Fists Of Time is in korte tijd veel gebeurd. De Zeeuws-Vlamingen hebben in Wouter Heetesonne een extra gitarist gevonden, hebben veel shows gespeeld en zijn duidelijk gegroeid in hun performance. Was de vorige editie van dit feest hun vuurdoop, nu staat er een haast volwassen band waar de energie vanaf spat. Het geluid is voller, zwaarder en het momentum wordt volledig gebruikt. Frontman Dennie is de aanjager en gaat samen met het publiek compleet los. Hij wordt op handen gedragen op de klanken van zijn band, die losgaat op het podium.
None Shall Fall heeft hierna de uitdaging om net als de publiekslieveling de boel in beweging te krijgen. Na een wat aarzelende opening krijgen de Haarlemmers het wel voor elkaar. De set eindigt in fijne energieke chaos, zoals het hoort. Ook zanger Pieter Slings gaat op de schouders de zaal door en eindigt tussen de lichtinstallatie van het podium. Maar none shall fall, dus wordt ook Slings, na verloop van tijd, weer netjes terug op de vloer gezet. Het is tekenend voor de avond. Er heerst een energieke maar erg gemoedelijke sfeer, zoals het hoort. Manu Armata mag voor de totale verwoesting van deze ‘zonvakantie’ zorgen. Het water druipt van de muur, een duik in een zwembad zou erg aangenaam zijn. Niet aleer deze Friezen laten horen dat hardcore ook leeft in Harlingen. Het viertal bracht vorig jaar het album ‘All I Have’ uit en wil dat ook hier in Zeeland promoten. Dat lukt prima, want de Noorderlingen laten een prima indruk achter. Als de laatste tonen wegebben, blijft er niets over dan een totaal murfgebeukt en gaar gekookt gezelschap. Tijd voor een bierdouch om bij te komen. Hardcore-resort The Lane, zet dat maar in de folder.