Donnerwetter bezwerend in de Spot Donnerwetter bezwerend in de Spot

Charades start de avond met frisse, lekker in het gehoor liggende alternatieve rock met indie invloeden. Helaas kent de band wat technische uitdagingen tijdens de set waardoor het optreden een paar keer stil komt te liggen. De stiltes worden creatief gevuld door de Zierikzeese drummer Rick Kouwenberg. Zonder deze stiltes kan deze band zeker een boeiende show neerzetten met kop en staart. De nummers zitten goed in elkaar en wisselen van lekker knallen tot mooi klein houden op de juiste momenten. Waar bij veel bands de bassist vaak stil en bijna onzichtbaar zijn ritmes speelt, springt Frank Mastenbroek samen met gitarist Gerben Kieviet over het podium. De band kondigt nog even aan dat in mei hun EP ‘’Grey Pillar Sky’’ uitkomt.

Donnerwetter is moeilijk in een hokje te plaatsen en de muziek zit een beetje in de psychedelische rock met herkenbare invloeden van The Doors, David Bowie, Nick Cave en een vleugje Tom Waits. Zelf houdt de band het op psychedelische roots met het venijn van punk. Rocco zoekt constant contact met het publiek, wat soms wat ongemakkelijk lijkt te reageren op de doordringende blik van de zanger. De rest van de band lijkt vooral in dienst van Rocco te spelen en dat doen ze ook met verve. De band is goed op elkaar ingespeeld. Niet verwonderlijk voor de wereldrecordhouder “meeste optredens in 24 uur”.

Ondanks de weinige tijd die de band heeft gehad voor de soundcheck is hier tijdens de show nauwelijks iets van te merken. Alleen de akoestische gitaar van Rocco is soms niet helemaal goed te onderscheiden. Opvallend is trouwens dat de band geen bassist heeft. Niet dat we die missen vanwege het uitstekende toetsenwerk van Matthijs Stronks. De zang van Rocco kent veel variatie en daarmee weet hij verschillende sferen te creëren die het midden houden tussen David Bowie, Nick Cave en Jim Morrison. Het is een bijzondere gewaarwording die niet helemaal op het publiek lijkt over te slaan. Het publiek lijkt vooral stil te genieten. Wat op zich prima kan met deze muziek, want ondanks al die rare riffs en melodieën liggen de nummers wonderwel makkelijk in het gehoor, wat op zich al een kunst is. Enige minpuntje is eigenlijk dat het optreden vrij kort is en er ook geen toegift wordt gegeven.

Donnerwetter, een combinatie van muziek en dramatiek, waarbij de grote bonkige frontman als een dartel veulen over het podium beweegt, de dissonanten als creepy crawlers over je huid kruipen en toch wonderbaarlijk mooi samenkomen. Kortom een vervreemdende knettergoeie band!