‘Barcode’ is een zeven nummers rijke explosie die in twintig minuten thema’s behandelt als stoned zijn, haters en eenhoorn-porno. Jup, eenhoorn-porno. The Unknown Children neemt zichzelf op deze ep niet echt serieus, vloekt er op los en klinkt kwader dan hun moeders toen ze een keer vijf uur te laat thuis kwamen omdat ze stoned in een speeltuin zaten. Die fuck-this-shit-attitude vloeit door elk nummer op de ep en elk nummer heeft ook zijn eigen thema gekregen. Dit geeft de ep diversiteit genoeg om te blijven boeien en instrumentaal gezien probeert de band zoveel mogelijk uit zijn instrumenten te halen.
Bange tijden in punkland. Echt kwade bands zijn moeilijker te vinden, in steeds meer zalen is het crowdsurfverbod van kracht en zelfs The Sex Pistols staan met hun logo op Visacreditcards. In Goes is er gelukkig nog een band die punk ademt: The Unknown Children. De band bracht een ep uit: ‘Barcode’. Ze zijn kwaad, geven niks om wat jij van ze vindt, ze geven niks om jurycommentaar en geven waarschijnlijk al helemaal geen flikker om deze recensie .
‘Barcode’ opent met het nummer ‘Communication’ waarin The Unknown Children met de middelvinger naar de overheid wappert. “Screw you!” bulderen tijdens de tweede luisterbeurt is al makkelijk gedaan. ‘Supermarket Survival’ gaat over hoe saai boodschappen doen wel niet is. Na het refrein “Yeah yeah/ Yeah yeah/ Why are you lying to yourself?” bouwt het nummer langzaam op naar de daaropvolgende explosie van yeah!’s, rammelende gitaren en anthems voor alles wat kwaad is op alles en iedereen. Het daaropvolgende nummer ‘Stoned’ is redelijk recht voor z’n raap. Het gaat erover dat de enige verklaring dat Nederland zo naar de klote gaat, is dat Mark Rutte knetterstoned is. Het nummer leunt op de baslijn die je aan het begin van het nummer hoort, en zo komt later de band erbij terwijl de “I’m stoned! Fuck!” je om de oren vliegt. Nou, dan is dat ook weer duidelijk.
De ep knalt ondertussen op hetzelfde tempo door, met niet te moeilijke nummers, de teksten zijn niet altijd even ingenieus of origineel, maar het een-na-laatste nummer ‘Unicorn Porn’ is er wel eentje die een wenkbrauw hier en daar laat oplichten. Het nummer, simpelweg over eenhoornporno op je tv, schudt de luisteraar wel weer even wakker, maar de instrumentatie laat heel wat steken vallen en de tekst is zo tenenkrommend en puberaal dat het de flow van de ep volledig onderuit haalt. De titeltrack pakt de draad weer op, maar het brengt de luisteraar net niet genoeg terug in de zin om de punker uit te hangen en dingen te slopen omdat het na twee minuten klaar is met de ep. Nou ja, klaar… Zodra ‘Barcode’ is afgelopen worden we een seconde of tien later getrakteerd op een drie minuten durende brij van kreten, fietsbellen, kazoo’s, noise en een bedankje voor het luisteren. De noise doet op het eerste gehoor denken aan het einde van ‘Bike’ van Pink Floyd, maar met meer lol, want waarom zou je niet aan het einde van je ep keihard “Pizza!” roepen?
De ep ‘Barcode’ die The Unknown Children aflevert is er eentje waarvan je houdt of eentje die je haat. Wat je er ook van vindt, ‘Barcode’ is een ep geworden die gewoon punk is. Veel hedendaagse punkbands proberen te hard om punk opnieuw uit te vinden, wat meestal uitloopt in pretentieuze albums die uiteindelijk niets meer met punk te maken hebben. Dit komt omdat ze vaak vergeten dat het helemaal niet moeilijk moet zijn, en al helemaal niet te doordacht. The Unknown Children heeft gewoon met plezier een plaat gemaakt en nummers opgenomen die de bandleden zelf onwijs tof vinden. Kritiek? We don’t care. Juist daarom is ‘Barcode’ zo’n geslaagde ep geworden. Hoewel de teksten niet altijd bijster interessant zijn en de houdbaarheidsdatum van ‘Unicorn Porn’ al verstreken was voor de ep klaar was, is het de houding, de energie en de wapperende middelvinger die van ‘Barcode’ een topplaat maakt. Haal die spijkerjassen vol met studs maar weer terug uit de kasten, het is nog niet te laat, punk is toch nog niet dood.