In de Kloveniersdoelen staat één van de hoogtepunten van Popronde Middelburg 2016: de garage-electro-punkband 45ACIDBABIES. Met Rembrandt’s Nachtwacht op de achtergrond krijgt de band het kleine maar bomvolle zaaltje bij het eerste nummer al in beweging. En terecht: de jonge muzikanten zien er op het eerste gezicht onschuldig uit, maar wat ze vervolgens uit de speakers pompen sleept het publiek meedogenloos mee. De temperatuur stijgt en vooraan gaat het bier al over de vloer. Ze zijn niet alleen hard, maar maken op een unieke manier gebruik van gekke effecten waar niet alleen de punkliefhebbers van onder de indruk zijn. Met volle overtuiging brengt de vierkoppige band de zaal tot beven. De razendsnelle gitaarriffjes worden feilloos gespeeld, de baslijnen zijn strak, de drumpartij staat als een huis, en over de vocals is ook geen twijfel mogelijk. De nummers zitten vol met een spontane, bijna buitenaardse energie die het gehele publiek zonder pardon bedwelmt; aan dit rauwe alien geluid ontkom je niet. 45ACIDBABIES grijpt je bij de lurven en laat niet meer los.
Wat is een popfestival zonder in ieder geval één band die net wat harder, net wat ruiger en net wat opzwepender speelt dan alle andere? Gelukkig is er nog altijd een hoop belangstelling voor het hardere gitaarwerk; van vunzige garage tot in de puntjes verzorgde metal. De liefhebbers kunnen hun hart ophalen in de Kloveniersdoelen, Bar American (waar anders?) en Kaffee ’t Hof.
Als De Dood je komt halen, houdt je dan maar vast. Deze Schiedammers zijn behalve erg grappig ook gewoon goed muzikaal onderlegd. Het trio houdt van absurde en gortdroge humor in zijn teksten in nummers als ‘Uithangbord’, het hilarische ‘Roadkill’of ‘Afrikaansteller’en het lollige ‘Dopa (opa aan de drugs)’. Punk is ook spokenword, zo horen we in het gedicht ‘Zuipen Met Satan’. Er is constant contact met het publiek en veel energie op het podium. Op hoog tempo jagen de Zuid-Hollanders hun repertoire erdoorheen. Er zijn gelukkig rustpuntjes, maar voor het overgrote deel van de set is het gas vol ingedrukt. De stroboscoop is favoriet bij zanger/gitarist Vincent Niks, al was het maar omdat drummer Tjeerd Boer daar slecht tegen kan, zo komen we te weten. De absurditeit en het cynisme voeren hoogtij in Bar American, zonder dat de muziek daar onder te lijden heeft. Want de punk die de teksten begeleidt is strak en goed uitgevoerd. De toehoorders kunnen het wel waarderen. Een kleine pit is het gevolg. Iedereen is het er wel over eens: De Dood is echt het einde. (GK)
De drie mannen van BARTEK stappen stipt op tijd het kleine podium van Kaffee ’t Hof op en vragen voorzichtig aan het publiek of ze wat dichterbij wil komen. Na een paar keer vragen doet het publiek dan toch maar wat stapjes vooruit. Dan tikt de drummer tikt af en vanaf dat moment wordt het gaspedaal van de band zonder genade dwars door de vloer getrapt. Dit is garagepunk op z’n puurst: drie jongens in hun makkelijke kleren die de ene mokerslag na de ander aan hun instrumenten uitdelen. Het gemiddelde nummer duurt nauwelijks 2 minuten en na een krappe 30 minuten geeft de band er de brui aan (hoewel, toch nog een toegift!) omdat zowel zij als het publiek kapot zijn. De set van misschien wel 18 nummers is met de kracht van een kleine atoombom gespeeld en band en publiek kunnen geen druppel energie meer vinden. Het bijzondere is dat de muziek absoluut niet slecht in elkaar zit. De nummers bestaan vaak uit een enkele riff die op een ongehoord volume wordt weggeprakt, maar die riff is zo sterk dat ze nooit verveelt. Ook is de band strak op elkaar ingespeeld, iets waar veel andere bands uit het genre vaak moeite mee hebben. Voor veel bezoekers was BARTEK de laatste band, en waarschijnlijk ook een die niet snel vergeten zal worden.
Dit jaar was er absoluut geen tekort lekker harde bands, met als hoogtepunten 45ACIDBABIES en Bartek. Laten we met zijn allen hopen dat de popronde ook in de volgende jaren gedurfde bands als deze een groot, nationaal podium geeft.