Dat Guy Swinnenin Nederland eigenlijk nauwelijks bekend is, mag een wonder heten. Of, zoals de spreekstalmeester zei: “Wie deze band nog niet gezien heeft, is niet van deze wereld.” Toch vrees ik dat de zanger van The Scabs, in België een volksheld, boven de rivieren niet zoveel volk trekt als hier in de loods van de familie Baert. De Guy Swinnen Band: hier is iedereen voor gekomen. De doorgewinterde muzikanten hoeven geen moeite te doen het publiek voor zich te winnen en klappen er vanaf het begin lekker op. Het is voor de band de tweede show in hun zomertour en alles klinkt dan ook nog fris en fruitig. Swinnen zijn radiovriendelijke gitaarrock met rauwe randjes klinkt als de spreekwoordelijke klok en kent als eerste ook een fatsoenlijk zaalgeluid. Fijn is dat.
Guy Swinnen swingt op Meirock
Druk bezocht festival in Koewacht heeft perfecte afsluiter.
In een landbouwloods in Koewacht: daar is het feest: Meirock. Georganiseerd in een landbouwloods. Met twee podia, een biertap en een friettent buiten is het niet al te ingewikkeld ingericht, maar wel erg gezellig. Het feest vindt plaats in de Klapstraat, net buiten het dorp. Het kan niet toepasselijker, want het klapt behoorlijk vanavond. De handen gaan op elkaar voor de muziek,. De monden open en dicht om die oude bekende weer eens te spreken. En het merendeel van de bands gaf er, op z’n Vlaams gezegd, ook een (k)lap op. Gelukkig maar, want daar kwamen we toch voor.
Want het probleem van een festival in een loods is namelijk de akoestiek: die is op zo’n plek gewoon slecht. Dat is niet erg als je er een trekker naar binnen rijdt, maar wel als je er een muzikaal feest wilt geven. De organisatie heeft doeken opgehangen om de galm te minderen, maar het effect is minimaal. Zeker bij opener Deerman, wanneer er nog niet veel volk binnen is. De heren en dame uit Stekene hebben duidelijk last van het ‘moeilijke’ geluid. Ze maken er het beste van maar hun inzet wordt nauwelijks beloond. Toch jammer, want de band kan veel beter dan wat ze vanavond laten zien. Dat de podiumpresentator de vijf afkondigt als “U heeft gekeken naar Keaton”, zegt misschien voldoende.
Keaton, trekt zich, keurig in pak gestoken, nergens wat van aan. Hun bijzondere mix van funk, jazz en dansbare rock is leuk en onvoorspelbaar. Het is niet voor niets dat de band op zowel Regioruis als Steenworp de finale haalde. Een pluim voor de band en voor de organisatie om ze een podium te bieden. Het plaatselijke The Stray valt een beetje tegen. De band rond de Ierse zangeres Emma Keoghan lijkt wat last te hebben van plankenkoorts. Het trio heeft in haar korte bestaan toch al heel wat fans verzameld gezien de drukte voor het podium en dat lijken de bandleden niet gewend. Met een aantal covers en een handvol eigen nummers probeert de groep nog fans te winnen, maar er mist overtuiging en daadkracht. Bow & Arrow krijgt met hun rockcovers vrij makkelijk de handen in de lucht. You’ve gotta fight for your right to party! Hopelijk mogen we volgend jaar weer genieten van Meirock, want een feest, dat is het zeker.