IJzendijke maakt zich zaterdag 26 juli 2014 op voor de tweede editie van WeitjeRock 2.0, om het zo maar even te noemen. Het festival trekt dit jaar dankzij de prima line-up meer bezoekers dan voorgaande jaren. Ook nieuw is een groter assortiment cocktails en een iets aangepaste festivalopstelling.

Aan de winnaar van bandwedstrijd Steenworp de eer om het festival te openen. Toch een beetje een ondankbare taak, maar iemand moet het doen en Clear Clamour houdt zich prima staande voor de nog lege weide. De bandleden spelen alsof het veld bomvol staat en zo hoort het. Ook singer-songwriter Dyl’N moet het doen met weinig publiek. In zijn geval eigenlijk niet zo erg, want nu komen zijn nummers helemaal tot wasdom. Als PopAanZee-deelnemer leert hij veel van coach Eefje de Visser en dat is te horen. Dyl’N is het verhaal van hoe kleine liedjesschrijvers langzaam groot worden. (GK)

Voor The Elementary Penguins is het enige minpuntje dat het publiek niet tot het podium reikt. De bezoekers zitten er maar wat tam bij, terwijl de muziek van deze Nederlands-Engelse indierockband toch echt wel dansbare elementen bevat. Zelf betreden de bandleden maar al te graag de dansvloer. Dat blijkt uit ‘Everbody Knows My Name Especially On The Floor’, een nummer dat ze vol overgave brengen. De zanger doet dat met een heerlijke rauwe stem, al moet hij onder zijn grote zwarte hoed vast last hebben van de hitte. (KdS)

 

De ene singer-songwriter heeft een gitaar, maar Eva Auad doet het liever op piano. De Vlissingse is door al haar tv-optredens haast een bekende Zeeuwse geworden (die ook gewoon hele mooie liedjes maakt). Het is goed toeven op haar dromerige klanken, al zittend op het weitje, een nieuwe cocktail in de hand, zon op het bolletje en een klein beetje wind. Het Vlaamse Tubelight valt een beetje tegen. Deze indierockers zijn toch echt Belgisch talent en treden daar veel op. Net over de grens is het blijkbaar moeilijker. Weinig contact met het publiek, weinig interactie op het podium. Gewoon een beetje saai eigenlijk (GK) 
 

 De ene stand-up-Belg treedt in de voetsporen van de andere. Was het vorig jaar comedy dwerg William Boeva, dit keer wordt het cabaretuurtje ingevuld door Han Solo. Alleen brengt hij zijn grappen een tikkeltje harder en met een vers geplukte ui in zijn hand. Je moet er van houden. Een jongen vooraan in het publiek wordt ongewild de rode draad van het optreden. Hij krijgt een reeks beledigingen over hem heen, maar dat er met hem gelachen wordt, schijnt hem niet veel te doen. De rest uit het publiek hoopt alleen maar dat hij of zij geen pispaal wordt. Op de main stage is het hierna tuinbroeken-alert! De bandleden van The Happy lijken een zwak te hebben voor dit kledingstuk, zelfs de enige man in het gezelschap heeft een exemplaar aangetrokken. Het oogt leuk, maar gelukkig heeft de band meer gevoel voor muziek dan voor mode. Overigens is hun ‘dead pop’ niet echt happy te noemen, maar wel fijne muziek voor in de zon. (KdS) 

Forward is de band die het kleine podium afsluit. Deze West-Vlamingen zijn via de Weitjerock bandpoule het festival in gestemd. Ze willen graag laten zien dat ze in meer goed zijn dan stemmen trekken en vliegen er vol in. Met veel enthousiasme brengen de vier hun garage rock en krijgen ze er welgemeend applaus voor terug. (GK)  

Als het avondprogramma aanbreekt lijkt het publiek te ontwaken. De ruimte voor het hoofdpodium raakt eindelijk echt gevuld als Customs klaar staat. Deze formatie weet wat festivalpubliek wil. Er mag gedanst worden op de ondertussen lange lijst met hits: ‘Rex’, ‘Shut Up Narcisis’ maar ook de recente singles ‘Hole In The Market’ en ‘She Is My Mechanic’. (KdS). 


Vorige maand nog op Rock Werchter, deze middag nog op de Zwarte Cross en ’s avonds op de IJzendijkse weide: die gasten van The Sore Losers maakt het allemaal niet uit. Optreden, dat is wat ze willen. Het zijn de Koningen van Weitjerock 2014. Nergens gaat het publiek meer los dan bij deze band. Er wordt vol gas gegeven en het plezier spat er van af. Dat enthousiasme mist zijn uitwerking niet. IJzendijke valt als een blok voor deze sympathieke Limburgers.(GK)  

Officiële hoofdact is dit jaar De Staat. Geen grote verrassingen van deze mannen. Dat ze goed zijn, wisten we namelijk al. Zelfs een cover van Jason Derulo –inclusief een stukje rap- brengen ze gaaf, ook al is het volgens de zanger een echt ‘kutnummer’. Zelfs met een nummer met irritante toeters brengen ze hun show geen schade toe. Een optreden dat tot in de puntjes is verzorgd en geen seconde saai is om naar te kijken. De heren kunnen niet stilstaan en het publiek daarom ook niet.(KdS)


Een half uur later dan gepland beginnen de twee jonge koppies van Compact Disk Dummies hun show voor een uitgedund publiek. In eerste instantie klinkt de naar eigen zeggen ‘electro-punktrashclashrock’ wat als de band New Order, maar al gauw ontwikkelen ze hun eigen sound. Een klein keyboard op het onderstel van een wipkip en een cassetterecorder uit de tijd toen ze zelf waarschijnlijk nog niet geboren waren, is het decor van de twee artiesten. Goede afsluiter van een fijne festivaldag, met de cover ‘Toxic’ van Britney Spears als een van de hoogtepunten. (KdS)