Op deze ep laat YELLOW zich van twee kanten zien: de rustige kant en de kant van mierzoete, dansbare popsongs. Dat laatste is te horen op de opener ’Pretender’, welke inmiddels is binnengekomen in de Zeeuwse Top 40. ’Pretender’ is vanaf het begin al te kenmerken aan de toetsen die het hele nummer door duidelijk hoorbaar zijn. Met deze opener laat de band meteen zien dat YELLOW in staat is om onvervalste hits te produceren. Met vocals op meerdere lagen kan dit live zomaar een hoog meezinggehalte krijgen.
’Rewind’ en ’Stay’ doen het wat rustiger aan ten opzichte van de dansbare opener. Het ietwat fragiele nummer mag met zijn vijf minuten lang te duren, het nummer weet nergens te vervelen. ’Stay’ gaat op hetzelfde tempo door, en lijkt naadloos in zijn voorganger over te gaan.
Dan als vierde en laatste nummer is er ’On My Own’, en jawel hoor: de toetsenist heeft zich weer volledig mogen uitleven. Wat volgt is een mierzoet popliedje waarvan je denkt het al eens eerder hebt gehoord. Het is zo zoet, dat het zou uit een Disneyfilm had kunnen komen, maar desondanks blijft YELLOW toch te verassen met het ongekende talent dat ieder bandlid bezit.
YELLOW verleent twee kunsten aan twee nummers, zoet en fragiel, en weet dat in twee nummers zo overtuigend over te brengen, dat we eigenlijk benieuwd zijn naar hoe een volledig album eruit zou zien. Het lijkt namelijk erop dat YELLOW nog zoveel muzikale hoeken heeft die we nog niet hebben mogen beleven. Maar The YELLOW EP is een mooi begin voor die mensen die al vier jaar op een wapenfeit wachten.