“You are a miserable, ungreatful bitch!” En bedankt! Toch is het deze zin die de toon zet voor ‘Meat Exposition’, de debuutplaat van Dehumanization. De eersteling van dit death metalorkest uit Goes is niet perfect, maar wel heerlijk lomp. De band heeft negen zogenoemde slam death metal songs ingeblikt. Hier en daar wordt de nadruk iets meer op pure death metal gelegd Het is in die nummers dat de band het beste voor de dag komt.

Voor wie het niet weet, slam death metal is een aftakking van pure death metal waarbij de slam variant meer de focus legt op breakdows en grooves. Een diep donkere putgrunt maakt het geheel dan af. Dat laatste zit wel goed bij dit vijftal. Mijn hemel, wat heeft frontman Loek van der Drift een diep smerige gorgel en wat kan hij schreeuwen. Als een speenvarken op de slachtbank.  
‘Meat Exposition’ is vijfentwintig minuten lang hakken en zagen, tot je sterretjes ziet en volledig lam gemoshed bent. Met de nodige precisie worden gitaarrifs en razendsnelle drumpartijen aan elkaar geplakt waarbij de lichaamsdelen tekstueel in de rondte vliegen. De gemiddelde muziekliefhebber en 3voor12-lezer/-luisteraar zal dit zeer waarschijnlijk gewoon herrie vinden - waar wel een kern van waarheid inzit natuurlijk – maar de muziek van Dehumanization is meer dan dat. De groep wordt binnen het genre gezien als een aanstormend talent. Niet voor niets heeft de Duitse platenmaatschappij Morbid Generation Records zich ontfermd over de heren. 
Het titelnummer is een prima en alles vernietigende binnenkomer. Hier wordt een visitekaartje afgegeven. Hoewel, afgegeven, het wordt zonder pardon in je smoel geduwd. Geen half werk, moeten de Bevelanders gedacht hebben. In ‘My Favorite Sextoy (is a chainsaw)' krijgen eerst wat standaard horrorelementen de ruimte alvorens de karrevracht riffs en breakdowns over je worden uitgestort. Het is zo veel en zo snel dat ook drummer Huub Catshoek het bijna niet bij kan houden. Het is allemaal maar net aan strak. Een manco wat vaker terug komt, want hij mist zijn snaredrum nog wel eens. Het voetenwerk (dubbel bass) is meestal wel oké. Verder niets dan lof voor deze nog jonge trommelaar, die een berenconditie moet hebben. 
 

Zoals eerder aangegeven: Dehumanization komt het best voor de dag als ze iets meer de nadruk legt op pure death metal. ‘Fucked Like A Dog Killed Like A Pig’ is hierdoor één van de beste nummers van de schijf.  Ook ‘Crowbar Violation’ en ‘Give Birth To My Fist’ zijn iets meer death metal songs. Zeker bij de laatst genoemde track komt goed naar voren dat deze muzikanten niet alleen liefhebber zijn, maar ook echt wat kunnen. Het tempo ligt nog iets lager en dat maakt dat er meer rust in de beleving komt. Ook ‘Necrophilic Mass Desecration’ is erg sterk doordat gitaristen Stijn Gertzen en Mike Hoogesteger op bepaalde punten hun riffs iets langer aanhouden, waardoor de track lekker dreigend wordt. De Zeeuwse tank raast daarna verder en vermorzelt alles wat op haar weg komt. Met het melige probeersel ‘Slamming Riffs And Footlong Spliffs’ eindigt deze doldwaze achtbaan rit, waarbij iedereen brakend en wit weggetrokken dient uit te stappen. 

Een debuutplaat moet niet perfect zijn, een band moet zich kunnen verbeteren.  Dehumanization gaat dat wel doen, is mijn verwachting. Dit is een aardig begin, er wordt getoond wat de band kan, maar deze metalheads  kunnen zeker beter. Muzikaal (o.a. bass drops beter doseren en timen) maar ook technisch, want de productie van de nummers lijkt niet overal hetzelfde. Ook de geluidskwaliteit zwabbert af en toe. Iets wat simpel op te lossen moet zijn. Al met al is 'Meat Exposition' een prima begin. Daarbij is het leuk om te weten dat er ook in één van de meest gewelddadigste wijken van de grote stad die metal heet, een Zeeuwse vlag wappert.