Een nieuwe band samenstellen met een naam die verwijst naar de Britse serie ‘Blackadder’, dat was niet het oorspronkelijke plan van de Zeeuwse Baldrick Brothers. Eigenlijk lagen er een jaar of vijf geleden plannen voor een bluesduo op tafel. Gitarist Gudy Nijsse en multi-instrumentalist Koen Raas speelden jarenlang in bands als The Razorblade Blues Band en The Bandox een hoop Zeeuwse en West-Brabantse podia plat. Nadat uit die laatstgenoemde band de figuurlijke stekker was getrokken, zouden de twee muzikanten gewapend met slechts één gitaar en mondharmonica de blues voortbrengen. Maar dat waren de plannen.
Ongeplande country punk’a’billy
Het slimme plan van Baldrick Brothers
‘Muziek waar je dorst van krijgt’, zo kondigde zanger Jaap Weststrate afgelopen winter zijn band Baldrick Brothers aan tijdens een optreden in café La Strada in Goes. Op datzelfde podium presenteerde het vijftal afgelopen maand hun album ‘Cunning Plan’.
In werkelijkheid is een toevlucht gezocht in een cunning plan. De instrumentale bezetting werd aangevuld met een basgitaar, ach, ook maar een drumstel, een – doe-eens-gek – ukelele en zang. Zelfs het voorgenomen genre werd overboord gegooid. Van een duo was al lang geen sprake meer, want hoe meer zielen, hoe meer invloeden. Het resulteerde eind 2009 in een heuse country punk’a’billy-band, inclusief banjo en wasbord. A very, very, very cunning plan at last.
Genoeg over de bandhistorie, nu over het album ‘Cunning Plan’ dat buitengewoon lekker klinkt. Eén eigen nummer en elf covers van zowel illustere als obscure klassiekers, zoals Willy Nelsons ‘Bloody Mary Morning’ of Motörheads ‘Ace of Spades’. Die laatste klinkt in de versie van Baldrick Brothers wellicht iets te fris, maar het is een mooie hommage aan Lemmy’s cowboyhoed. Bijna alle covers, of ze nu uit de punk, country of een compleet andere genre komen, zijn flink versleuteld. ‘Road Rage’, nu niet van Hillbilly Hellcats, is misschien nog het minst door de mangel gehaald. Het recept is vergelijkbaar met dat van bijvoorbeeld The Baseballs, maar de uitvoering klinkt minder gelikt.
In de kalme en enigszins droefgeestige Baldrick-versie van ‘Too Drunk To Fuck’ van The Dead Kennedys weerklinkt de essentie van het nummer nèt wat meer dan in het origineel. Een uniek geval op een verder up tempo album. Maar als Quentin Tarantino nog eens een soundtrack zoekt voor de misère die dorstige avonden soms voortbrengen… Hier moet hij zijn.
Binnenkort nog te zien:
- Vrijdag 17 oktober in Café De Vrijbuiter in Goes, tijdens de Blues Route
- Zaterdag 29 november in Café De Schorre in Bergen op Zoom