Gooi dat drumstel maar in de Kliko en investeer in een goed slot voor je pa’s drankkast: 
2012 wordt namelijk het jaar van Tuxedo Bandido. Althans, dat is de bedoeling. Met een nieuwe single op zak en een campagne om weer in De Zeeuwse Top 40 te geraken, lijkt er over de intenties van de band geen misverstand mogelijk. 

In de Pit van Terneuzen, stiekem een van de leukste podia in Zeeland, gaat het drietal, als een Rat Pack zonder Lawford of Bishop, who needs ‘em, vol goesting aan de slag.

Ba-dum-tsh!

Tuxedo Bandido doet z’n best, ondanks een opkomst die wellicht niet inspireert tot grootse daden. Op z’n Eddy Wallisch komen de poses, glunderoogjes en Hollywood smiles het best tot uiting wanneer er een fototoestel in de buurt is. ’t blijft toch ’n stel boeven! Doordat de eerste tien rijen worden bezet door een kille leegte, komen veel van de grappen en theatrale acties ongeveer net zo goed over als een drol in iemands koffie. Dat betekent uiteraard niet dat ze het moeten laten. Onder betere omstandigheden is het wel degelijk de peper en zout die het gerecht de extra flair geeft.

Wat erg opvalt zijn de visuals. Soms zijn het gewoon de videoclips die ze voor de nummers gemaakt hebben, maar veelal wordt er op het grote scherm popcultuur en oude films door de mangel gehaald. Russ Meyer en ShawScope zijn goed vertegenwoordigd, maar ik zie bijvoorbeeld ook wat Birds voorbij vliegen. Het is een goede aanvulling, al bestaat het risico dat het podiumact overschaduwt. 

Voor de band misschien een optreden om snel te vergeten, maar je krijgt het gevoel dat het er bij de onvermijdelijke thuiswedstrijd heel anders aan toe zal gaan. Je weet wat ze wel eens zeggen bij de voetbal. Om kampioen te worden, moet je ook de minder fraaie wedstrijden winnen. Tuxedo Bandido is en blijft met hun toffe live act immers titelkandidaat.

Moet je dit horen. Het heeft iemand, hopelijk niet de band zelf, behaagd om te claimen we Izzy and the Catastrophics aan The Clash en Bad Brains (!) moeten denken. Nah, laten we het gewoon houden op een paar Tielman Brothers en honkytonkin’ rockabilly.

Nu ben ik helemaal niet anti de publiek interactie. Ik verwelkom zweterige knuffels van de alombehaarde Fucked Up-zanger en ik ben er zelfs niet vies van als Tim Harrington van Les Savy Fav me komt aflebberen, maar heren, heren, om nu onder de omstandigheden de zaal in de lopen om allebei de bezoekers, en wat sporadisch, toevallig aanwezige lokale bevolking lastig te vallen met letterlijke toeters en bellen… ’t is toch afijn.

Ik vrees te moeten melden dat ze op het podium staan te bidden. En dat loopt daar dan rond met een gloednieuwe Slayer-patch op ’t jasje. Veel helpt het niet, want binnen de minuut gaat er al een snaar kapot. Toch, het is niet slecht en dat mag ook gezegd worden. Ze hebben een fantastische drummer in huis en Izzy an sich kan lekker raggen met z’n gitaartje tijdens de obligate jam stukken. 

Maar het is een sfeerband, en als die gute Laune er niet is, blijft over een natte, verlaten kermis. In Minsk. Izzy & zijn hippe pettendragers is één en al onbeantwoord enthousiasme en daar wil ik het eigenlijk bij laten. Sterker nog: daar heb ik het bij gelaten, want nog voor de toegift zat ik alweer aan het andere einde van de  tunnel, but let’s not even go there…