In het drijfzand tussen grunge en funk hebben de lokale helden van Zink maar een ding nodig om in hun show te komen, en dat is tijd. Een rommelig, onoverzichtelijk begin dendert verder in een grote brij van geluid, waaruit dan langzaam vormen ontstaan: een likje Nirvana, een knuffel van The Melvins, een bijna van Under The Bridge geknipt-en-geplakte gitaarriff; al had het geholpen als bas, gitaar en drum wat meer waren gesynchroniseerd. Zanger Maric de Ruiter probeert een een-tweetje met Kurt Cobain, die helaas niet aanwezig blijkt. Gaandeweg wordt het spel opzwepender, sneller, komt er meer beweging in de zaal en ontstaat tussen De Ruiter en gloednieuwe bassist-met-sterallures Gus Versluijs iets wat op het begin van een chemische reactie lijkt. Meer structuur, maar voornamelijk meer interactie met het publiek dan een heel schuchter gemompeld 'hey' van De Ruiter, zou van Zink een toch niet onaardige band maken.

Na een jaartje of vijftien te hebben meegedraaid in het Hollandse clubcircuit, is enthousiasme nog steeds iets wat het kenmerkend emotionele Face Tomorrow moeilijk ontzegd kan worden. De perfecte undergroundambiance van Zierikzeese poptrots Brogum - een donkere, omgebouwde boerenschuur onderaan een dijk – is geperfectioneerd door de toeschouwers. De pakweg vijf dozijn mannen en vrouwen in overwegend zwarte kleding vormen een bijna eclectisch gezelschap van ondergrondliefhebbers. En ook hier stabiliseren de uitzonderingen de regel weer. 

Na in twee dagen zowel Sneek als Zwolle te hebben uitverkocht, valt het in de Rotterdammers te prijzen dat zij zich bij een dergelijke opkomst amper laten kennen. Zanger Jelle Schrooten verklaart gewoonweg  “fakking veel zin in de show” te hebben. Even heeft hij moeite met een groepje ondankbare pubers die liever elkaar dan de band toejuichen en handelen alsof ze op de wekelijkse jeugdsoos hun schoolse recalcitrantie moeten afreageren. “Hebben jullie het naar je zin?” vraagt hij. Karige, maar bevestigende respons van het publiek volgt. “Dan is het goed. Ik twijfelde even.”

Al leek Face Tomorrow de laatste jaren, zeker met het in 2008 verschenen album Into The Dark, de wat rustiger richting van amicalere indierock ingeslagen, Schrooten koestert nog altijd zijn emotionele stem. Als de mannen de set beginnen met de titeltrack van langspeler Face Tomorrow, The Maze wordt de gevoeligheid alleen maar bevestigd. In Control is hij kwetsbaar, All The Way zelfs liefjes, om het dan in Delirium, op zijn knieen op het podium, wanhopig uit te schreeuwen tegen de hemel. De rest van de band, met name bassist Tijs Hop, vliegt mee in zijn enthousiasme. Gezamenlijk storten zij over het laffe publiek een tornado van energie die zich bijna mag proberen te meten aan de legendarische concerten van The Chariot – ze springen, draven heen en weer, Hop doet een poging drummer Sjoerd van der Knoop op te vreten, en vanaf het prilste begin lijkt Schrooten in dubio of hij nu op de versterkers moet staan of over het podium rollen. Dus doet hij het maar allebei. De handdoek heeft hij wel nodig.

Als vanouds steken nummers en set uitstekend in elkaar. Van The Fix, eerste single van het nieuwe album, strak gebracht en  vurig als het einde van Sodom en Gomorra, waaiert het uit naar het kabbelend aanvangende Move On, waarin subtiel wordt gehint naar oude rotten als Sunny Day Real Estate en dat explodeert in een overweldigende climax. Vaak grijpen de mannen terug naar ouder materiaal van The Closer You Get (2004). Van Into The Dark worden alleen Control en Static Eyes gespeeld. Het tekent de ontwikkeling die de band doormaakt.  Al worden de mannen ouder, hernieuwd is de liefde voor rauw en gepijnigd. Dat de toegift – en dat is, op drie dansers voor het podium na,  de eerste keer dat het publiek loskomt – bestaat uit de twee meest militante nummers van de show, Sign Up en The Stranger, is wat dat betreft uitsluitend exemplarisch: Face Tomorrow heeft zichzelf heruitgevonden en rockt na vijftien jaar zelfs Zierikzee als nooit tevoren.