“Wat is hij goed hé”, hij is zó goed”… de mensen uit het publiek laten elkaar dat keer op keer weten. Dat hij simpelweg goed is, Popa Chubby, daar twijfelt niemand over die van het opwekkende en sweaty optreden geniet. Chubby is een man die letterlijk VOL is van blues-rock. Goed, maar ook standvastig. “Hij heeft bij elk optreden steeds weer zijn vaste kwaliteit”, merkt George op, een trouwe bezoeker van blues feestjes in De Piek. Chubby heeft niet alleen George, maar een groot aantal serieuze bewonderaars voor zich in deze volle zaal. Ze staan dicht vooraan, zitten op het podium en hangen net zo close aan zijn lippen als aan zijn snaren. Het blijft een groot voordeel van een podium zoals De Piek, dat je daar op die manier zo intiem kan zijn met je favoriete muzikant.
Popa Chubby praises the Lord!
Een gulle avond in een uitverkocht cultcentrum De Piek
I've heard there was a secret chord / That David played, and it pleased the Lord /
But you don't really care for music, do you? / It goes like this /The fourth, the fifth
The minor fall, the major lift / The baffled king composing Hallelujah / Hallelujah!
Chubba werpt zijn publiek handkusjes en een zalige glimlach toe nadat hij zijn finale nummer inzet. Met het laatste nummer – het door veel artiesten bezongen titelnummer - ‘Hallelujah’,vat Chubby zijn hele performance krachtig samen: een optreden dat soms bijna gewelddadig en afstandelijk is, maar ook knuffelbaar, zoals hijzelf. Praktisch aanraakbaar én…. steeds gulhartig.