De bezoekers staan ongeduldig voor de deur te wachten; de Spot in Middelburg is na de lange vakantieperiode weer open en hakt er meteen goed in op deze eerste avond. Op het programma staan namelijk twee energieke rockbands van Nederlandse bodem: Dan Musk en Death Letters.

De Zeeuwse band Dan Musk begon in 2008 als een coverband in de stijl van Led Zeppelin, The Doors, Triggerfinger en Queens Of The Stone Age maar zijn nu wel toe aan het echte werk. Dit jaar werd de EP Orbital Journalist opgenomen (met eigen nummers) in de Avalanche studio en vanavond mogen ze het voorprogramma verzorgen. En dat doen ze niet onverdienstelijk.

Dan Musk weet een behoorlijk fris en strak geluid neer te zetten. Zeker in de wat hardere nummers rocken ze behoorlijk, wat tot enthousiaste reacties in de zaal leidt. Toch weet de vierkoppige band die energie niet altijd vast te houden. Er komt dan ook wel veel “slappe hap” voorbij; nummers die weinig om het lijf hebben gaan het ene oor in en het andere weer uit. De frontman mist het charisma om de Spot ook tijdens deze momenten bij de les te houden. Potentie is er wel, maar de band moet duidelijk op zoek naar meer samenhang en een eigen geluid.

De tweemansformatie Death Letters uit Dordrecht hebben sinds hun gelijknamige debuutalbum al een behoorlijke reputatie opgebouwd. Met de erfenis van blueslegende Son House in hun kielzog speelden ze vele festivals (waaronder het fameuze SXSW) plat met hun vuige punkrock met blues invloeden. Dit jaar kwam het tweede album uit, met de ironische titel Post-Historic, waarop ze duidelijk voor een andere sound kiezen. Meer melodie, meer rock, en minder blues en punk. Kan het duo ook met deze nieuwe liedjes geschiedenis schrijven?

Ondanks de kleine bezetting zetten de twee heren meteen vanaf het begin een optreden neer al was het een band met zes leden. De luidsprekers roken van de groovende gitaren en spijkerharde drums, en zo nu en dan ontstaat er zelfs een moshpit voor het podium. Het is een teken dat Death Letters nog niets aan kracht heeft ingeboet. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het laten vallen van de blues een stap terug is. Death Letters is er een stukje herkenbaarheid mee kwijt, en dreigt op te gaan in de massa. Gelukkig maken ze vanavond veel goed met hun gedrevenheid en power, dat van het podium afstraalt. De herfst had wat dat betreft slechter kunnen beginnen.