De allereerste band die dit seizoen in 't Beest mag spelen is de Schouwse band Zinkzand. Het viertal maakt akoestische, Tom Waits achtige rhythm and blues. Mede door een aantal primitieve instrumenten, zoals bijvoorbeeld een wastobbe-bas en een cajón, klinkt het geluid ruw en rommelig, maar wel erg sfeervol. De sfeer wordt versterkt door het dansende publiek voor het podium, wat vooral uit de door de band meegebrachte aanhang lijkt te bestaan. De lokale bezoekers staan daar achter, en lijken voor alsnog de kat even uit de boom te willen kijken.

Hoewel het de bedoeling van de band is om met primitieve instrumenten een soort van ruw oer-geluid voort te brengen, zou de muziek hier en daar toch wel iets strakker mogen. De muziek wordt overeind gehouden door de twee percussionist die consequent zorgen voor een strakke, stabiele basis. De kwaliteit van wat daar overheen gelegd wordt is wisselend, en tot twee keer toe wordt er een nummer gespeeld waarbij de twee gitaren (en de tweede keer het keyboard en de gitaar) simpelweg in een totaal andere toonsoort spelen, waardoor het geheel vals klinkt. De zang heeft vaak eerder iets weg van binnensmonds mompelen dan van zingen, waardoor de tekst niet is te verstaan. Het kan natuurlijk dat dit juist de bedoeling is, maar als dat het geval is zou het best iets overdreven mogen worden. Het geluid is erg kenmerkend en sfeervol, en daarmee is Zinkzand zeker een leuke band om naar te kijken, maar ik denk dat de grens tussen 'ruw en rommelig' en 'nonchalant en slordig' af en toe wat beter bewaakt zou mogen worden. De band sluit, zoals het hoort, af met het hoogtepunt, waarbij volop gedanst en gefeest wordt. Het inmiddels aardig toegestroomde publiek is goed opgewarmd en klaar voor de hoofdact.

Dan is het, na een korte pauze, tijd voor Diego's Umbrella. Het uit Californië afkomstige zestal is na een aantal jaar teruggekeerd in 't Beest om hier hun tour door Europa af te sluiten. De muziek klinkt vanaf het eerste moment al strak en professioneel. Veelal beginnen de nummers relaxed en rustig, en worden ze naarmate het nummer vordert steeds dansbaarder en opzwepender. Gedurende het optreden zijn veel Oost-Europese invloeden te horen, en dit gecombineerd met de aanstekelijke melodieën die de viool voortbrengt, verklaart waarom de band hun muziek omschrijft als “Gypsy Pirate Polka”. Er worden echter nog veel meer stijlen gecombineerd. Muziekstijlen als ska, balcan, een Ierse jig en zelfs flamenco passeren de revue, met allemaal een gemene deler: de muziek is feestelijk en bijzonder dansbaar.

De band probeert het optreden interessanter te maken door rustpunten af te wisselen met de wat meer dansbare nummers. Het lijkt er echter op dat het publiek voornamelijk is gekomen voor het laatste, en de rustpunten zijn af en toe wat aan de langdurige kant. Technisch is alles dik in orde. Het geheel is strak en het is duidelijk dat de bandleden de nummers inmiddels met hun ogen dicht kunnen spelen. Helaas wordt dit af en toe iets té duidelijk, wanneer een wervelende gitaarsolo uit een gitaar getrokken wordt, terwijl de gitarist kijkt alsof hij op de bus staat te wachten. Dat is jammer,  want voor een band waar mensen vooral op af komen om te feesten zou een beetje meer show geen kwaad kunnen, en de feestvreugde waarschijnlijk nog vergroten.

Na Diego's Umbrella gingen de meeste bezoekers er vandoor. De mensen die waren gebleven konden nog tot twee uur door dansen op de met blaasinstrumenten opgeleukte beats van DJ Marcellus & Cheap Harmony. Het publiek had het in ieder geval goed naar de zin en er werd vanavond volop gedanst en gefeest. Een geslaagde avond met een duidelijke boodschap van het podium in Goes: 't Beest is weer geopend!