Zou Avonduren plots commercieel zijn geworden? Het concept met huiskameroptredens is deze editie al ver van te voren uitverkocht; liefhebbers die naast een kaartje hebben gegrepen wringen zich op de reservelijst mocht er een plekje uitvallen. Een ticket kost maar liefst tien euro en er staat een grote naam op het programma. Nou ja, “groot” en “commercieel” moet men hier allemaal maar relatief zien.

Damien Jurado is geen man van extremen. Door de jaren heen heeft de uit Seattle afkomstige leraar een flinke discografie opgebouwd die alom wordt gewaardeerd zonder het echte grote publiek te bereiken. De precieze reden daarvoor blijft vooralsnog onduidelijk. Zijn muziek is die van een typische singer-songwriter, maar het zijn vooral de teksten die hem bijzonder maken. Geen verzonnen sentiment, maar pure emoties recht uit het hart. Over liefde, relaties en het leven in het algemeen, doch altijd droevig alsof al zijn pogingen om goed te doen uitlopen op een deceptie. Herkenbaar ook, en daarom is naar Jurado luisteren niet altijd even makkelijk.

Het optreden heeft – zonder aankondiging – dan toch een voorprogramma. Het is Erik Borgård die we al eerder bij Avonduren zagen spelen. Toen speelde hij al een nummer van Damien Jurado; een beter passende inleiding is daarom niet te bedenken. Jammer genoeg is er voor het publiek dat er de vorige keer ook bij was, weinig nieuws onder de zon. Zijn set is nagenoeg hetzelfde, waaronder het traditionele nummer Swing Low, Sweet Chariot, waarbij de toeschouwers al zingend het refrein mogen verzorgen. Het overgrote deel is echter nog niet bekend met Borgård (die ook zijn broer Ben een song laat meespelen) en die zien hier een singer-songwriter met talent en een geweldige stem.

Damien Jurado vertelt dat dit het begin is van een intensieve tournee, en dat hij nu al moe is. Zijn eigen emoties overbrengen in zijn liedjes vergen veel van hem, meer nog dan de fysieke ongemakken die bij het rondreizen horen. Hij speelt ruim een uur in de inmiddels wel erg donkere achterkamer van Galerie Revolution 100.000.000etc. Dat past bij zijn muziek, waarbij vooral zijn laatste album Saint Bartlett voorbij komt. Hoewel er op plaat wel wat opsmuk is te vinden, klinken de liedjes met alleen zang en gitaar minstens zo goed. Puurder kun je het niet krijgen.

Verrassend genoeg is de doorgaans zwijgzame Jurado erg praatgraag en vrolijk tussen de nummers door. “Jullie begrijpen toch wel dat ik zelf anders ben dan de muziek die ik maak?” stopt hij het verbaasde publiek toe. Hij voelt zich in deze setting duidelijk beter op zijn gemak dan op een groot podium, “omringt met kotsende mensen”. Jurado looft Middelburg en is blij dat er op deze tournee ruimte is om de steden die hij bezoekt, te bezichtigen. Door deze houding van vanavond blijven de zakdoekjes achterwege. Misschien verpest hij hiermee een beetje de magie rond zijn neerslachtige stijl, maar wanneer hij bijvoorbeeld How I Broke My Legs zingt, lijkt hij een ander persoon.

Hij geeft geen toegift, tot vreugde van sommigen die te kampen hebben met verkrampte beenspieren en houten achterwerken. Wie mooie muziek wil zien, moet soms lijden. Datzelfde geldt min of meer voor Jurado’s voordracht: gekweld, maar je wilt het niet missen. Stiekem hoopte ik dat hij het geweldige nummer Kansas City nog zou spelen, maar dat zou natuurlijk een beetje commercieel zijn.