De wedstrijd Engeland – Duitsland is net afgelopen en op het volle warme terras van strandpaviljoen Panta Rhei zit iedereen nog na bakkeleien over het niet toegekende doelpunt van Engeland. In een hoekje, tegen de friettent aangeleund, staan vijf jongemannen in kniebroek te soundchecken. Binnen is het is het niet te harden. Het is veel te warm voor een optreden van deze onbekende band. Kinderen draven over het terras en het opgekomen publiek ligt in het zand te bakken met een biertje erbij. ‘Wij zijn Kai Disko en we wensen jullie een fijne reis’, zegt zanger Eric de Vries en de drummer tikt af.

De muzikanten van Kai Disko zijn afkomstig uit Middelburg en spelen sinds 2 jaar samen. De merkwaardige bandnaam is afkomstig van een leerling die op de school zat waar de band in de begintijd oefende. Er loopt dus op Walcheren een jongetje rond die zijn naam af en toe op een affiche ziet staan. Wat zou dat met zo’n ventje doen?
Vorige week is de band de studio ingedoken om 12 nummers op te nemen onder leiding van Iljan Mol, voormalig geluidsman van Racoon. Aansluitend op deze opnamesessie speelt Kai Disko op het terras van Panta Rhei.

Drie gitaristen lijkt wat teveel van het goede, maar de drie gunnen elkaar de ruimte, solo’s en slagpartijen worden afgewisseld, waardoor een gevarieerde eclectische sound ontstaat. Ex-Forcefeed-gitarist Remy zorgt voor een pittige metal-swing die deze britpop goed kan gebruiken. De band speelt losjes, soms iets te relaxed, hier en daar sluipt er een foutje in, wat een vernietigende blik oplevert van bandleider Eric de Vries, de charismatische zanger die we nog kennen van ScaleModels en Formica. De Vries wisselt een hoge falset moeiteloos af met de lagere registers, wat in combinatie met de tweede stemmen van drummer Lennard en gitarist Emiel tot mooie samenzang leidt.

Live steekt het allemaal prima in elkaar, maar wat deze band meerwaarde geeft zijn de prachtige composities. Dit is meer dan couplet – refrein - couplet met een bruggetje tussendoor. Er wordt tijd genomen voor de opbouw, om een verhaal te vertellen. Er zit spanning op en ieder nummer leidt tot een vaak verassende climax. De inventieve teksten, vol met zelfspot en met een cynische grondtoon omzeilen de klippen van het gangbare rockidioom.
‘We are pigs, we are the lead that’s shoot into the head of the goose
We are that straight on, we won’t sympathize.
We are gonna have your daughter for dinner tonight’..
Achteloos worden de pareltjes uitgestrooid;
Those freaks come dressed provoking lust
And I hate it.

Gaandeweg het optreden draait het terras zich naar de band. Je ziet de mensen denken: ‘verrek, hier staat een lekker bandje te spelen, waar kennen we de liedjes toch van’. Nergens van, want alle nummers zijn afkomstig uit de hoge hoed van Eric de Vries. Ondanks de hitte begint het terras te swingen en mee te joelen. Een toegift? Een onbekende strandgast springt achter de microfoon en jut het publiek op. De nummers zijn op, dus gaat de band in de herhaling, en ziedaar, de refreinen worden nu meegezongen.

Kai Disko is nu nog een onbekende in de Zeeuwse popwereld, de band doet nauwelijks aan promotie, alsof ze een geheim koesteren. Maar daar gaat verandering inkomen als straks in het najaar de CD verschijnt. Dan moeten serieuze optredens komen, want geen boeker of promotor kan de kwaliteit van deze band negeren.