Ik ga naar de Pit en ik neem mee.... een groep vrienden om de zaal te vullen. Dat is een beetje het idee dat ik altijd heb over de Pit: er is meestal niet veel volk op de been. Bij het skafest van vanavond is dat gelukkig anders. Propvol is het niet, maar gewoon gezellig druk. Mensen hangen aan de bar en praten lekker bij. Als Freddy Loco and his Gordo's skaband begint te spelen, verandert die houding eigenlijk niet echt. Een enkeling waagt zich al op de dansvloer, maar voor het gros van het publiek is het nog wat te vroeg. De mellow ska van de Belgische band nodigt ook niet echt uit tot dansen. De, bij ska passende, pakken met stropdas, een zangeresje dat zo nu en dan plots meezingt en plots verdwijnt, en het feit dat de band toch sinds 2006 bestaat, voegt wat mij betreft niets toe. De band kan mijn aandacht niet vasthouden en al snel begeef ik me terug naar de bar. Pas bij de laatste 2 nummers draai ik me nog eens om: het wordt allemaal wat sneller en losser, maar helaas is het dan al te laat.

Al hebben we hier niet direct met ska te maken: als het Haagse Offshore begint te spelen, kom ik weer even los van de bar. Het spettert nog niet, maar mijn interesse is gewekt. Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘reggae with a rock attitude’ en naarmate het optreden vordert, kan ik me daar steeds meer in vinden. Ondanks dat hun basis dus duidelijk is gestoeld op reggae, doen ze me zo nu dan wat aan Jaya the Cat denken, maar dan zonder het vuige randje. Misschien ook een beetje aan Beef. Het lijkt er op dat ze merken dat uptempo meer in de smaak valt bij het Terneuzense publiek, want ze spelen met steeds meer vaart. En dat doen ze goed, strak ook wel. Ze timmeren dan ook flink aan de weg met optredens in o.a. de Melkweg en het Paard van Troje. Het publiek komt nu gelukkig wat losser -mede dankzij een paar covers. Naar het einde toe wordt het optreden steeds sterker en met een goed gevoel zie ik ze het podium verlaten. Nu pas vind ik de bar weer terug: tijd voor een verfrissend drankje!

Dat The Toasters al lang niet meer in dezelfde samenstelling spelen als 30 jaar geleden (want zo lang bestaan deze New Yorkse ska-pioneers inmiddels), maakt de verwachtingen niet minder hoog. Als je al sinds 1981 bij de grootste ska-bands van de wereld hoort, wil dat toch wel wat zeggen. En jawel; de verwachtingen worden meer dan ingelost! Al vanaf de eerste noot, zit het tempo van deze legendarische 2-tone ska er lekker in en wordt er meegebruld met nummers als Two Tone Army (Go ahead! Go ahead!) en Don't Let The Bastards Grind You Down. Het publiek hopt, stuitert en danst als een bezetene. Benen gaan hoog de lucht in en bretels vliegen me om de oren. Gelukkig heb ik een drankje vlakbij paraat staan en hoef ik niet naar de bar te lopen: één minuut missen van The Toasters, is één minuut te veel. Beter dan dit kan het namelijk gewoon niet worden bij een skafest. De band is inmiddels samengesteld met muzikanten uit andere ska-bands (o.a. The Planet Smashers en Rotterdam Ska Jazz Foundation ) , maar speelt alsof ze allen al 30 jaar met oprichter Rob "Bucket" Hingley spelen. Met een lichte vorm van chauvinisme kan ik er aan toevoegen dat de trombone ook nog eens beroerd wordt door een Zeeuw: Westdorpenaar Arjen Bijleveld heeft de eer al een tijdje met The Toasters te mogen touren. Heerlijk die blazers die je aan het stuiteren brengen! 30 jaar spelen over de hele wereld, betekent ook dat het 5000ste optreden in zicht komt. Uiteraard een megamijlpaal en hopelijk vooral geen reden om te stoppen. Want wat mij betreft mogen er nog eens 5000 bij. Maar dan het liefst wel hier in de buurt.