Wie naar het album van Minnaard en zijn vroege vogels luistert, doet dat het best op een luie morgen. Zo’n dag dat er niets moet. Je zet het raam open en voelt de ochtendkoelte naar binnenstromen. De zon komt voorzichtig vanachter de bomen en beschijnt de besneeuwde polder. Snel weer dicht dat raam, brr.

Het schijfje in de cd-speler begint aan zijn eerste rondje. De eerste vogel laat zich horen. Loek van der Linde in dit geval. Hij trekt met zijn bas het album opgang. ‘Annemary’ breekt de stilte in het huis. Een nummer dat vooral doet denken aan Neil Young, de mondharp die gebruikt wordt versterkt dit gevoel alleen maar.

De andere vroege vogels: Janine van Osta en Roos van Brakel, komen pas goed tot hun recht in ‘So Many Ways’ en het met vogelgeluiden opgeleukte ‘Butterfly’. Hierin eist een accordeon (het is toch een trekzak?) de hoofdrol op. Goed gekozen en erg subtiel. Net als de tweedstem van Van Osta. Die past perfect bij het zachte stemgeluid van Minnaard, die ook alle gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. 

Het album kabbelt rustig voort en kent alleen in afsluiter ‘Colouring The World’ een nummer waar iets meer pit in zit. Want de keren dat er in andere liedjes gas wordt gegeven zijn verwaarloosbaar. Daarin ligt de kracht van dit gezelschap maar , zoals wel vaker, ook direct hun zwakte. Want de verstilling is soms misschien iets te ver doorgevoerd. In de nummers maar ook in de productie. Het geheel klinkt namelijk alsof er een wolle deken overheen ligt. Dit soort luisterpop kan dat wel hebben maar wat meer helderheid had de plaat ook meer kracht gegeven.  

Toch is dat het enige puntje van kritiek. Want muzikaal zit het goed in elkaar. Minnaard heeft een prettige stem en zijn Early Birds weten hun plaats. Terwijl de frontman weer weet dat hij niet zonder ze kan.

Wie houdt van Neil Young, Lenard Cohen, Bob Dylan, Sufjan Stevens, Damien Rice of aanverwante artiesten moet ook zeker deze EP eens beluisteren. Daar krijg je geen spijt van.