De avond begint met aardig wat mensen. De opkomst is mogelijk te danken aan het feit dat de eerste band hun optreden debuut maken. Het optreden begint heel kwetsbaar, met een kort zacht nummer. Gewaagd voor een eerste optreden, waarbij de zenuwen toch vast een rol moeten spelen. Het tweede nummer start heel anders, de gitaar wordt opeens heel anders gebruikt. Six Hills Giant, zoals de bandnaam luidt, blijkt graag af te wisselen tussen rustige stukken met klassiek gitaarspel en harde power-akkoorden, een prettige mix om naar te luisteren. Hoewel de muziek door de bekkens wat schel klinkt, is anderzijds het geluid van de synthesizer zeer aangenaam. Ze maken zich er niet te gemakkelijk van af, spelen enigszins gecompliceerde muziek waarbij timing belangrijk is. Het klonk vol potentie maar nog niet perfect, dat is ook nog niet te verwachten van een eerste optreden. We horen vast nog vaker van ze!

 

De tweede band, luistert naar de naam People Get Ready, zij hebben duidelijk wat meer ervaring. Ze waren deze avond “toevallig”allemaal in het wit gekleed, wel alle vijf in eigenstijl. De muziek klinkt wat meer gestroomlijnd, maar is ook wat eenvoudiger; vaste strakke ritmes in de stijl van 80-ties (new wave). Evenals bij de eerste band heeft ook deze zanger een goede stem, met veel inlevingsvermogen zingt hij al dweilend en springend over het podium. Deze band heeft nog een tweede goede stem, namelijk die van de toetsenist, en zij mag zich er best wat vaker in mengen. Het middenstuk van het optreden was wat weinig afwisselend, maar aan het eind wisten ze het publiek weer goed op te zwepen.

 

De afsluiter van de avond is zeker de meest ervaren band, en dan bedoel ik niet alleen gezien de leeftijd. Helaas blijkt niet al het publiek van deze avond de band evenveel te waarderen, bijna zonder een kans te geven lopen er heel wat mensen weg. Nu is Scram C Baby misschien ook echt een band voor een wat select, underground publiek. Een publiek wat zich misschien het best laat omschrijven als volgroeide punkliefhebber, of rock ’n roll-liefhebber, zo je wilt. De stem van zanger John Cees Smit is die van het wat ongepolijste soort met een punkfolk manier van zingen. Ook hier wordt het stemgeluid soms aardig ingevuld door de vrouwelijke drummer, die de scherpe kantjes er wat af haalt. Toch blijft de band een lekker ‘dirty sound’ behouden. De ogenschijnlijke nonchalance waar zij mee spelen, maakt deze band ook heerlijk om te zien spelen. Helaas mochten ze dit in Zeeland niet ten tonele brengen voor een volle zaal, maar zij breken door. Een dag later gingen ze al weer op bezoek bij Giel op 3FM.