Tiny Room Records presenteert 2.0 versies van LUIK en Herrek in De Groeverij Tiny Room Records presenteert 2.0 versies van LUIK en Herrek in De Groeverij

Zo rond 2010-2012 was LUIK een folky slowcore band, zo vertelt Breuer in de aankondiging. Nu vele jaren later is het simpelweg Lukas Dikker op elektrische gitaar, die eind 2024 zijn album Outrar uitbracht op Tiny Room Records. Vandaag horen we in intieme setting – het bezoek bestaat uit slechts twee rijen met klapstoeltjes, dicht tegen het podium aangeschoven  – improvisaties op die composities: puur instrumentale soundscapes. Vooral bij de start doet Dikkers spel wel degelijk denken aan herfstige slowcore. Lekker dromerig, traag, triest en helder. Denk er een stem bij en ja, het had van de oude LUIK kunnen zijn, of Amerikaanse acts als Early Day Miners en Spokane.

Maar dan, gestommel bij de voordeur – waar Bart de Kroon aka Homemade Empire als bezoeker ietsje later aankomt. Bij het herplaatsen van de wasknijper breekt deze en wordt hij net zo lang doorgegeven aan het publiek, tot deze weer netjes gemaakt is. Dikker speelt onverstoord verder, met een stuk dat nu roestiger klinkt en desolaat als de woestijn. Pas bij subtiel enthousiasme over het herbevestigen van de wasknijper verslapt de aandacht even…pfew weer een mysterie opgelost, moet hij gedacht hebben. Niet veel later nemen herhalende klanken het over en via effectpedalen worden er nu constant gitaarlagen op elkaar gestapeld. Ritme wordt toegevoegd door zachtjes op de klankkast van zijn gitaar te tikken en ook dat weer in een loop te gooien. Prachtig!

Na een korte pauze treedt Herrek aan, de band onder leiding van Gerrit van der Scheer (o.a Bonne Aparte, LUIK, Adept, Ilsha) op vocalen en toetsen. Ook deze act is erg veranderd in samenstelling. Het opvallendst is meteen dat er nu gezongen wordt in het Nederlands, in plaats van Engels. In deze bezetting zitten nu ook Thijs Kuijken (I am Oak, Immen) als basgitarist, Stefan Breuer (Combo Qazam, The World of Dust) op metallofoon en gitaar, Bram Nigten (Wolvon, Bonne Aparte, Rats on Rafts) met basklarinet en producer/geluidstechnicus Floyd Atema (Ilsha) op drums.

Vooral de wisselwerking tussen die gitaar en basklarinet springt er gelijk uit. Waar de gitaar voor een psychedelisch rockrandje zorgt en de basklarinet een dissonant en tegendraadse accent toevoegt. Een wisselwerking die wel wat wegheeft van jazzrock. De speelse klanken van de metallofoon voegen een lichtvoetig snufje pop toe, wat dan weer aansluit bij de licht dromerige, maar expres alledaagse teksten. Over het leven, communicatie, of het gebrek eraan – routines, overprikkeling, hectiek en nog meer communicatie. Maar altijd op zo’n manier dat onderwerpen niet direct concreet worden, suggestief zeg maar. Het sitcom-achtige ondertoontje ontbreekt wellicht, toch zeiden wij na afloop ‘de Nederlandse Seinfeld van de jazzrock’? Dat is niet eens zo ver van de waarheid.

Stiekeme accenten sluipen soms de muziek in, zoals een bevreemdend chorus-effect via een gitaarpedaal op de vocalen bij Van der Scheer, en Kuijken weet zijn basgitaar zo te bespelen dat we soms zweren een tweede gitaarpartij te horen. Herrek 2.0 laat een uniek geluid horen, dat niet meteen in een hokje is te plaatsen, laat staan een plekje in ons eigen hoofd. Tof! Zo gaat de wasknijper weer van het gordijn en gaan we de kou weer in, na deze zeer geslaagde middag in Houten.