De apocalyptische vinylpresentatie van Terzij de Horde De apocalyptische vinylpresentatie van Terzij de Horde

“Your body our choice, your body our choice” herhaalt zich een naargeestige sample bij het Rotterdamse Teardrinker (Kim Hoorweg van Vulva en leden Lijkschouwer en Void Diver). De band draait thematisch onder andere om femicide, het recht op abortus en huiselijk geweld. Een luide schreeuw om niet weg te kijken en juist op te staan. Het is muziek waaruit de noodzaak blijkt. Noodzaak om gehoord te worden, noodzaak voor een uitlaatklep, noodzaak voor zelfliefde. Die uiting is geen keus, maar het moet eruit. Therapeutisch! 

Muzikaal vertaalt zich dat in een splinterbom van grofkorrelige sludgemetal en ontvlambare screamo. De zwart-wit filmpjes en fotografie versterken de beklemmende sfeer. Gelukkig blijft het gaspedaal niet constant ingedrukt en is er veel ruimte voor het contrast tussen de dromerige kant van de band en het manische. Hoorweg wisselt zonder moeite tussen de dromerige passages, spoken word poëzie en explosief geschreeuwde uitbarstingen. Ook zoekt Hoorweg veelvuldig contact met het publiek, het laatste nummer staat die er met de microfoon midden tussenin. Zo wordt het nog directer en intiemer. Intens!

Het contrast kan niet groter, als Tonnie aka Broeder Dieleman aantreedt met slechts een banjo. “Ik ben best een grote meneer binnen de wereld van harde muziek, weten jullie dat wel? Als één van de weinigen ben ik er in geslaagd de zanger van Amenra aan het lachen te maken. Dat kunnen er niet veel zeggen”, grapt hij (check vooral De Mannenbroeders, het samenwerkingsproject tussen hem en Amenra zanger Colin van Eeckhout). Volksmuziek met een tintje bluegrass horen we, met veel humor en in het Zeeuws gezongen. Zijn wonderlijke wereld draait veel om de natuur: aalscholvers, de wind en het fluisterende riet. Simpel, maar door zijn geheel eigen voordracht ook poëtisch en hypnotiserend. 

Wanneer een koortje met vier zangeressen achter hem plaats neemt wordt de muziek wat minder kaal, maar de eenvoud blijft gelukkig.  Als Dieleman plots vraagt “Jullie geloven allemaal in God toch, want zonder God geen Satan?”, kan hij rekenen op flink verwarde reacties uit het publiek. Religieus opgevoed, is Dieleman in therapie gegaan voor de overgebleven trauma’s. “God, of een magische kracht, is niet daarboven, maar in ons, hier en in het moment”. Wanneer hij de bezoekers opdraagt om in koor te zingen “Al wat goed en heilig is, al wat goed en heilig is, is hier”, merkt hij scherp op “er staat daar iemand, die vindt het wel zo cringe (lees: beschamend) dat hij stijf zijn mond dichthoudt”. De rest van de zaal krijgt hij echter volledig op zijn hand. Geweldig!

Dan Terzij de Horde, die vanavond de vinyl editie van het nieuwe album Our Breath Is Not Ours Alone presenteert. Plus een beetje meer. Vliegensvlug knalt de band erin en ook live horen we die grote focus op black metal: tremelo gitaren en blastbeat drums. Vol enthousiasme vuurt bassist Johan van Hattum black screams op de zaal af, als tegenwicht voor de hardcore/screamo-achtige schreeuw van Joost Vervoort. Het gaat snel, hard en van haast apocalyptische proporties. Het geluid van Terzij de Horde is groots, met een kracht die iedereen en alles kan verpletteren, maar tegelijkertijd juist ook sterk verbindend is. Aanvankelijk klinkt de band haast klinisch en afstandelijk, maar gaandeweg trekt Vervoort ons met zijn theatrale gebaren steeds verder mee de duisternis in.

‘In One of These, I Am Your Enemy’ – het titelnummer van het in 2022 verschenen album – biedt meer ruimte voor dromerige passages en grotere tintjes hardcore. Als ‘Discarding All Adornments‘ (de afsluiter van het nieuwe album) wordt ingezet, zorgt het voor een diepere, intieme sfeer. Waar de spoken word passages van die track op het album zijn ingezongen door Amelia Baker (aka Cinder Well), klimt nu Charlotte Wessels (ex-Delain) op het podium, die zorgt voor een prachtig emotioneel rustmomentje. Vervoort stort ter aarde, terwijl de rest van de band nog even na-groovet. Prachtige avond!