BOWL over hun nieuwe album: “Het is een plaat die je draagt én die je loslaat” BOWL over hun nieuwe album: “Het is een plaat die je draagt én die je loslaat”

Na hun eerste echte clubtour, vijf shows verspreid over Nederland, blikken Vos Ploeg (zanger) en Laurens Klep (drummer) van de Utrechtse band BOWL terug op een intense periode. Op 25 april verscheen hun nieuwe album: The Rude Interruption Of Fear een conceptplaat over mentale gezondheid, dwanggedachten en het vinden van rust in de chaos. “Soms vraag ik me af waarom ik mezelf dit heb aangedaan”, zegt Ploeg. “Maar dan komt er iemand naar me toe na een show en zegt: ‘Dit nummer heeft me geholpen.’ Dan weet ik weer waarom.”

Hoewel de band het album presenteerde op meerdere plekken, was de show in Utrecht in ACU voor beiden het hoogtepunt. “Daar kwamen al onze vrienden en bekenden”, vertelt Ploeg. “Dat voelde echt als thuiskomen. Alsof we even met z’n allen iets mochten vieren. Niet alleen muziek, maar iets wat veel dieper zat.”

Klep vult aan: “Het was niet zomaar een optreden. Mensen kwamen echt om die plaat te horen, te beleven. Dat voel je meteen. Na afloop stonden ze bij de merchtafel met verhalen, met vragen, met blikken van herkenning. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt op deze manier.”

Het verschil met hun vorige werk is volgens de band duidelijk. Waar hun eerste album Sweet Caffeine vooral een verzameling songs was die toevallig goed samenwerkten, is het nieuwe album vanaf het begin als geheel geschreven. Ploeg: “Toen brachten we gewoon uit wat we op dat moment hadden liggen. Nu wilden we echt een verhaal vertellen. Iets ronds, iets dat je van begin tot eind meesleept.”

Dat verhaal is niet licht. Het album behandelt persoonlijke thema’s als dwangstoornissen, zware gedachten en het gevecht met jezelf. “Ik wilde het op papier zetten, het van me af schrijven. En tegelijk ook mensen geruststellen. Laten weten dat je niet gek bent. Dat je er niet alleen voor staat”, vertelt Ploeg.

Dat openheid ook iets vraagt van een artiest, blijkt wanneer Ploeg vertelt over de impact van de teksten tijdens liveshows. “Het is bevrijdend om te schrijven, maar soms zwaar om het avond na avond te zingen. Dan vraag ik me serieus af: waarom moest dit zo persoonlijk zijn?”

En toch, de reacties van het publiek zijn precies de reden dat hij doorzet. “Als iemand zegt dat een nummer hun door iets heen heeft geholpen, dan weet ik dat het het waard is. Het is geen makkelijke plaat. Maar hij leeft. En hij helpt.”

Opvallend genoeg ontstonden de teksten pas ná de instrumentale delen. “Het is een beetje alsof ik door de woorden heen zwem met muziek”, zegt Klep. “We hadden vaak al een sound liggen. En met die sound werden geleidelijk de teksten voor het nummer geschreven.”

Klep beschrijft het als een zoektocht naar gevoel, niet naar perfectie. “We hebben lang gezocht naar de juiste sound. Het moest goed voelen, niet alleen technisch kloppen. Heel veel van het schrijfproces gebeurde ook in de studio zelf. We probeerden, schoven en probeerden dan opnieuw. Het was niet een vooraf uitgeschreven plan, eerder een ontdekkingsreis.”

De opnames waren intens. Twee keer doken ze wekenlang de studio in, vijf dagen per week. En dat naast hun studie. “Ik heb toen echt alles opzij gezet”, vertelt Ploeg. “En ik zei: dit doe ik nooit meer zo. En toen… deden we het nog een keer zo.”

Gelukkig kon het de tweede keer iets meer gestructureerd. “We planden vaste dagen en hielden ruimte voor werk en leven”, zegt Klep. “Maar die eerste sessies was echt rammen. Gelukkig hadden we elkaar. En het idee dat er iets moois uit zou komen.”

Welke nummers het meest betekenen voor de bandleden wisselt per moment. “Op dit moment is dat voor mij ‘The Weight,’ zegt Ploeg. “Dat gaat over hoe je omgaat met je ziekzijn. Accepteer je het of vecht je ertegen? Dat thema voel ik nu heel sterk in mijn leven.”

Voor Klep is ‘The Fly’ recent favoriet. “Het is het laatste nummer op de plaat, en het raakt me steeds meer. De tekst, de sfeer, het gevoel van afstand nemen van je eigen hoofd. Dat resoneert nu.”

Grappig genoeg noemt Ploeg ‘The Fly’ juist “een beetje bij elkaar geraapt. Het is bijna een stream of consciousness, maar door een gesprek laatst over mentale gezondheid viel het ineens op z’n plek.“ “Je moet soms als een vlieg op de muur naar jezelf kunnen kijken. Dat idee zit precies in dat nummer”, vertelt Klep.

De band speelde vijf shows: in Amsterdam, Utrecht, Den Haag, Groningen en Eindhoven. Niet overal was het even druk. “Eindhoven viel tegen”, erkent Klep. “Er was ineens een groot gratis Popronde-event in de stad. Dat trok precies ons publiek weg. Maar ja, dat hoort er ook bij.”

Ze kijken vooral met veel trots terug op de tour. “We hadden voor het eerst supportacts als Cardigan Inn en The Woman. En eerlijk? Die speelden ons er soms gewoon uit”, lacht Ploeg. “Maar dat is alleen maar vet. Het maakte de avonden sterker.”

Wat ze vooral willen meegeven, is dankbaarheid. “Aan de mensen die altijd voor ons klaarstaan. Aan het publiek. Aan iedereen die er was. We hebben zóveel liefde gevoeld, en dat was gewoon ontzettend speciaal”, zegt Ploeg.

Klep knikt. “Muziek is iets wat je samen maakt, maar ook samen beleeft. En dat hebben we op deze tour echt gevoeld.”

Te zien: Bowl op Loose Ends, zaterdag 23 augustus 2025 @ Beton-T, Utrecht