Van troostrijk en ingetogen naar uitbundig en puntig op Club 3voor12 Utrecht juni Van troostrijk en ingetogen naar uitbundig en puntig op Club 3voor12 Utrecht juni

Wegens Down The Rabbit Hole is dit verslag later dan normaal gepubliceerd.

Eigenlijk zou de laatste Club 3voor12 Utrecht voor de zomer in het teken staan van de split-EP van Immen en Bo Menning op Plato Records. In verband met de lange levertijden van vinyl leek de juni-editie een veilige keuze. Tot ieders grote verbazing werd het vinyl al twee maanden eerder afgeleverd. Om de plaat ook snel de wereld in te kunnen sturen, werd de officiële releaseshow naar voren gehaald en vond die plaats in Plato Utrecht. Dat was echter geen reden om deze twee muzikanten niet te laten spelen. Wat ze hebben gemaakt is namelijk zeer de moeite waard om ook live te beluisteren.

Immen maakt kleine, melancholische liedjes die ze live speelt met elektrische gitaar en enkele spaarzame effecten. Indiefolk is een term die daarvoor vaak gebruikt wordt, maar de nummers hebben ook wel iets weg van slowcore. De ingetogen liedjes en haar breekbare stem trekken je als bezoeker de liedjes in. De set heeft ook twee liedjes in de Friese taal die verrassend goed passen: als je het niet weet, kunnen ze zo doorgaan voor één of andere vreemde taal, die dicht tegen het Engels aan zit. Eén van die twee Friese nummers gaat over een onderwerp van dichtbij: de pony die Immen zeven jaar lang heeft verzorgd, waarvoor ze door haar verhuizing naar Utrecht een ander adres moest vinden. Ze droomt soms nog steeds van die pony en daarom moest er een liedje geschreven worden. Eén van de laatste nummers “heeft een treurige gitaarstemming, maar is wel een opbeurend liedje”. Troostrijk is een woord dat naar boven komt als we er vervolgens naar luisteren, een typering die eigenlijk voor de hele set geldt. Een hartverwarmend optreden in sombere tijden.

Bo Menning is vooral bekend als de gitarist en frontman van Aestrid. Omdat het opnemen van het nieuwe album van de band meer tijd vraagt dan verwacht, heeft hij een aantal oudere liedjes die niet helemaal bij de band pasten, uitgebracht als soloalbum. Met die plaat hebben we Menning de afgelopen maanden al twee keer live zien spelen, waarbij hij zichzelf op elektrische gitaar begeleidde. Voor deze show heeft hij echter wat meer uitgepakt. Het eerste nummer 'Up in the Motor Hills' wordt volledig op twee synthesizers gespeeld. Het is meer ambient dan een liedje met een kop en een staart, en door de unheimische sfeer en het volume waarmee de geluiden binnenkomen ontstaat onwillekeurig een associatie met Stranger Things. De vibes van die serie of de soundtrack van een andere serie zijn sowieso prominent in de hele set. In de volgende liedjes neemt Menning de bezoekers met zijn gitaar, effecten en samples mee in zijn universum, waar pijn en angst afgewisseld worden met stille wilskracht en doorzettingsvermogen. In tegenstelling tot de eerdere shows laat Menning tijdens de nummers ook de teksten van Noord-Amerikaanse radio- en tv-uitzendingen en field recordings horen. Het gave aan deze show is dat Menning niet probeert het album na te spelen met de beperkte middelen die hij tot zijn beschikking heeft, maar ook zoekt naar een manier om zijn eigen liedjes te interpreteren. Soms blijft hij daarbij dicht bij het origineel, soms is het meer improvisatie. Voor de bezoekers is dat niet altijd makkelijk, maar wie zich overgeeft is een intense ervaring rijker.

De laatste act van de avond is van een heel andere orde. Terwijl Immen en Bo Menning vooral troostrijke en donkere nummers spelen zijn de liedjes van Poodle eigenlijk allemaal opbeurend. ‘Fluffy garagerock’ noemen ze zelf hun muziek, met dagelijkse beslommeringen als onderwerp. Denk aan vrolijke, uptempo en puntige gitaarliedjes met veel percussie – more cowbell! – waarbij iedereen zingt. Dat garagerock moet niet te letterlijk worden genomen; hun muziek is niet hard of wild, maar eerder charmant. Vandaar waarschijnlijk ook de toevoeging ‘fluffy’.  Aan het eind van de set speelt de grotendeels Rotterdamse band (gitarist Paul woont in Utrecht red.) een cover van The B-52’s ‘Private Idaho’ en dan valt één van de muzikale kwartjes. Qua energie en dynamiek heeft het vijftal wel wat weg van deze Amerikaanse band. Zeker als ze daarna ook nog de eigen single ‘Labracadabrabor’ spelen, met een heel kenmerkend gitaarloopje en lekkere uithalen in de zang. De show is vooral heel leuk en we kunnen ons helemaal voorstellen dat dit goed gaat werken tijdens de Popronde, waar Poodle dit najaar te zien is. De band heeft overigens een crowdfunding lopen voor het opnemen van zijn debuut-EP.

Dit was de laatste Club 3voor12 Utrecht van dit seizoen. Na een korte zomerstop zijn we in september weer terug.

Gezien: Club 3voor12 Utrecht juni met Immen, Bo Menning en Poodle, donderdag 30 juni 2022 @ dB’s, Utrecht