Bij binnenkomst hangt er al een goede sfeer. Utrecht heeft er zin in. Er wordt volop gekletst en natuurlijk kunnen hier de iconische Figgie-stickers niet missen. De rumoerige geluiden van het café vervagen echter op het moment dat je de zaal inloopt. Honingbeer, gewapend met viool en computer, creëert daar een viooloase. In haar eentje hypnotiseert ze de muisstille zaal die met opperste concentratie luistert. Ze speelt met echo’s. Dit is goed te horen in het laatste nummer, ‘Hazelgoud’, een woord wat ze overigens zelf heeft verzonnen. Ze zoekt de limiet op van haar viool met gesloten ogen. Een prachtig begin van de avond waarbij de twinkelende lichten de violiste en haar droommelodieën in de schijnwerpers zet.
Om Figgie kon je de afgelopen tijd niet meer heen. Het logo was overal, ook op zaterdag 19 oktober in EKKO bij hun albumrelease. De debuutplaat Genoeg Houvast werd gevierd met Figgielingen, euforie en een grote brok energie. Een verslag van deze avond met daarin ook aandacht voor voorprogramma’s Honingbeer en Vic Willems.
©
Dinger Knoop
Na de viooloase is het tijd voor de Nederlandse prachtpoëet Vic Willems. De Utrechter leidt zijn liedjes in met ongemakkelijke verhaaltjes; het lijkt haast een soort presentatie als hij afsluit met “zijn er nog vragen?”. Op het moment dat hij begint te spelen vagen die ongemakkelijke praatjes echter meteen weg en neemt de passie voor muziek de overhand. De gesloten ogen, de glimlach op het gezicht. Met zijn band erbij worden de liedjes vol prachtige teksten voller en sterker. De band zelf heeft er ook veel plezier in, zo blijkt uit de bevlogen bewegingen van de saxofonist. Oh, en is dat een lavalamp op het podium?
©
Dinger Knoop
Dan is het zover. Er wordt voor het podium al goed gedrongen, want iedereen wil een goede plek om de Utrechtse kwajongens van Figgie te zien spelen. Het viertal wordt dan ook joelend begroet en tijdens het klinken van de eerste tonen wordt er door de voorste rijen al voorzichtig gedanst. Het plezier spat af van de band en dit is aanstekelijk. De bassist, Pieter Zaal, zingt elk nummer woord voor woord mee, de glimlach van drummer Pim ten Have wordt bij elk nummer groter en frontman Paul Scheenstra en toetsenist Roy van Rosendaal schreeuwen enthousiaste kreten door de microfoon.
©
Dinger Knoop
Het viertal is goed op elkaar ingespeeld. Dat zie je onder andere in de onderlinge glimlach die wordt uitgewisseld net voordat de band losbarst in een euforische instrumentale break. De band is een brok energie met euforische glimlachen. Ze worden aangemoedigd door het gejoel in de zaal. Tijdens ‘Toveren’ hebben ze de gehele zaal om hun vinger gewonden en is iedereen aan het dansen.
Scheenstra is trouwens niet de enige met de tekst in zijn hoofd. Ook in de zaal zijn er trouwe fans die elk couplet van voor tot achter kennen. Figgie heeft wat te vieren en dat doen ze samen met iedereen die aanwezig is. Het laatste nummer wordt door bijna de hele zaal meegezongen en er wordt zelfs een traantje weggepinkt bij de band. Met brede glimlachen bedanken de jongens het publiek en nemen ze hun applaus in ontvangst. Zo, dat zit erop. Tijd om Figgielingen te eten!
Gezien: Honingbeer, Vic Willems en Figgie, zaterdag 19 oktober 2019 @ EKKO